Αλήθεια, έχεις αναρωτηθεί ποτέ; Ναι. Εσύ που βρίσκεσαι μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή ή τάμπλετ ή κινητού ή σε μια οποιαδήποτε φωτεινή οθόνη. Διαβάζεις τις λέξεις που άφησα για σένα κάτω από μαύρα γράμματα και σημεία. Έχεις αναρωτηθεί πόσο μόνος είσαι; Ειλικρινά. Κοίτα πιο προσεκτικά την οθόνη και θα γίνει καθρέφτης. Δες τον εαυτόν σου και πες μου: πόσο μόνος είσαι ; «Δεν είμαι», απαντάς. Και είναι σαν μόλις να είπες «είμαι πολύ μόνος». Μόνος είναι αυτός που προσπαθεί να πείσει τον εαυτόν του ότι δεν είναι μόνος. Μοναξιά. Τρομερή λέξη. Κόλαση είναι το να είσαι μόνος. Παράδεισος είναι μια καλημέρα που θ’ ακούσεις από ένα γελαστό πρόσωπο , σε μια στάση λεωφορείου, κάποιο πρωϊνό.
Περπατώ στους δρόμους της πόλης.Πόσοι άνθρωποι κοντά μου. Πόσοι άνθρωποι γύρω μου. Και νιώθω μόνος. Πόσοι άνθρωποι με προσπερνάνε και τους προσπερνώ. Με πόσους ανθρώπους ανταλλάσσω βλέμματα, πόσους ακουμπάω και μ’ ακουμπάνε. Πόσων το άρωμα μυρίζω. Πόσων η φωνή μπαίνει μέσα μου και βγαίνει. Τα χνώτα τους με ζεσταίνουν, ακούω την ανάσα τους. Τόσο κοντά μου είναι. Τόσες ζωές που συναντιούνται κάθε δευτερόλεπτο , τόσες ζωές που προσπερνούν η μια την άλλη σαν τύχει να διασταυρώνονται σε άγνωστους δρόμους. Είναι φοβερό αν σκεφτείς ότι αυτός ο ηλικιωμένος που σου ζήτησε πριν από λίγο τη θέση σου στο λεωφορείο κάποιας γραμμής, ξεκίνησε πριν 60 ή 70 χρόνια, σηκώθηκε πριν 2 ή 3 ώρες, πήρε το συγκεκριμένο λεωφορείο για να σε συναντήσει και να παίξει -ως κομπάρσος έστω- για 10 δευτερόλεπτα στο θεατρικό έργο της ζωής σου. Κι εσύ στο δικό του. Η μαγεία της ζωής βρίσκεται ακριβώς στο ότι όλοι οι άνθρωποι ζούμε τον δικό μας ρόλο και ολοι μαζί ανεβάζουμε το θεατρικό έργο της ζωής. Είναι ο κόσμος μου, ο κόσμος σου ,ο κόσμος τους και εν τέλει ο κοινός μας κόσμος. Κι ο κόσμος μου θέλει να γνωρίσει τον άγνωστο δικό σου, να ταξιδεύσει στις εμπειρίες και τις ενθυμήσεις σου και να αφήσει το στίγμα του μέσα σου. Read more
