Ξημέρωσε Πέμπτη, μια Πέμπτη διαφορετική από τις συνηθισμένες. Ο αέρας αποπνεέι κάτι διαφορετικό, η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη και αυτό σου μεταδίδεται χωρίς να το επιλέξεις. Είναι απόγευμα και οι καμπάνες της εκκλησίας στην γειτονιά χτυπούν για το κάλεσμα στο μαρτύριο, στο κάλεσμα αναβίωσης ενός γεγονότος που στη θέαση του η συγκίνηση είναι διάχυτη. Όλος ο ναός βρίσκεται σε βαθιά κατάνυξη την στιγμή της αναπαράστασης, της διαδρομής του “εξευτελισμού” ενός ανθρώπου προς το θάνατό του. Το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» αναρίγησε το σώμα μου καθώς διάβαζα το κείμενο. Oι σκέψεις μου έκαναν βουτιά στο βάθος του μυαλού μου σηκώνοντας κύμα άτακτο. Κάθισα στο στασίδι με τα μάτια κλειστά επιθυμώντας να επανεξετάσω τις λέξεις που είναι γραμμένες στο συναξάρι της Μ.Εβδομάδος, το οποίο κρατάω στα χέρια μου. Ασυναίσθητα θέλησα να χρησιμοποιήσω τη μηχανή του χρόνου για να ανατρέξω σε αυτή την εποχή, στην Ιερουσαλήμ των Γραφών και των Παθών.Τα κείμενα ήταν γραμμένα στα Αρχαία Ελληνικά και μου έδιναν τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για να φτασω όσο πιο κοντά γινόταν στο δρόμο του μαρτυρίου.
Προσπάθησα να δω την πορείς της θρησκείας μας από το μαρτυρικό αυτό σκηνικό μέχρι σήμερα. Τί άλλαξε, Τι διαστρεβλώθηκε, τι ήταν επιτέλους αυτη η προσωπικότητα που καθόρισε και ανησυχησε διαφορετικούς ανθρώπους, είτε φανατικούς είτε ψαγμένους είτε αιρετικούς επαναστάτες που θέλησαν να κατανοήσουν εις βάθος τα λόγια Του; Ήταν άραγε αλήθεια όλα όσα γράφτηκαν τότε; Ίσως να μην μάθουμε ποτέ! Η εκκλησία έδειξε και δείχνει ένα πρόσωπο που είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν ταίριαζε στα λόγια του Ιησού ούτε φυσικά στις φιλοσοφημένες του, για την εποχή σκέψεις. Πολλά πλούτη, πολλή εξουσία στην εκκλησία. Μεγαλοπρεπείς ναοί, άφθονο χρυσάφι για μια λατρεία που δεχτήκαμε άπραγοι χωρίς σκέψη μα παθητικά, τυφλά. Μια ακατανόητη υπερβολή αλλά και ένας σεβασμός υποταγής αταίριαστος με τον κύριο εκπρόσωπό της.
Εμβαθύνοντας στα κείμενα των δώδεκα Ευαγγελίων προσέχω κάθε λέξη με πλήρη αφοσίωση. Διακρίνω στο πρόσωπο Του μια ταπεινότητα, μια αγάπη, μια προχωρημένη σοφία για τα δεδομένα της εποχής. Έναν επαναστάτη με αιτία καθαρή να αλλάξει τα δεδομένα ενός συστήματος που κατέστρεφε την ανθρώπινη ύπαρξη. Μια ευφυή προσωπικότητα που θέλησε να διδάξει τις αξίες εκείνες που θα έδιωχναν τη βιαιότητα και την αμορφωσιά. Δίδαξε τη συγχώρεση, την ανιδιοτέλεια, την ταπεινότητα, την συνύπαρξη όλων μεταξύ τους, το αίσθημα της αλληλοβοήθειας. Δεν υπήρχε στις λέξεις του καμία ακατόρθωτη υπερβολή, καμία επιβλητική εξουσία, τίποτα ακαθόριστο.
Συμπληρώνοντας την ηλικία των 12 χρονών μελέτησε τους νόμους του λαού του προσπαθώντας να ανατρέψει τα όσα έλεγαν οι γραμματείς και φαρισαίους οι οποίοι καθόριζαν τα πάντα με βάση τη δική τους εξουσία. Ένας άνθρωπός σαν και εκείνον δεν ωφελούσε να παρακινεί το πλήθος σε κάτι καλύτερο αλλά να ζει στην πλάνη που αυτοί όριζαν. Ο Ιησούς διέθετε το πνευματικό χάρισμα του δασκάλου γιατί μετέφερε μέσα από την ίδια του την ψυχή τις γνώσεις του στους συνπολίτες του. Άραγε πόσα από αυτά που δίδαξε κάνουμε πράξη ως χριστιανοί; Πόσο κοντά είμαστε να βρούμε έναν παράδεισο; Ο έχων δυο χειτώνες να δίνει τον έναν κατέληξε πλεονεξία μονόπλευρη και φόβος. Η ηθική που πρεσβέυει η εκκλησία μας είναι ανακόλουθη με τις πράξεις των εκπροσώπων της. Άνθρωποι που δεν φοράνε φούστες μακριές και δεν ψέλνουν ούτε είναι τυπικοί στα καθήκοντα της εκκλησίας είναι ανήθικοι ενω όσοι τα τηρούν δεν είναι; Καθόρισε η διδασκαλία του τέτοιους ακραίους προβληματισμούς; Όσοι δημιούργησαν την θρησκεία έγιναν θρησκοληπτοι για να μοιράσουν φόβο και υποταγή σε κάτι ανώτερο αντί να γίνουν καλύτεροι αξιποιώντας τα λόγια ενός φιλοσόφου; Αναπάντητα ενδεχομένως ερωτήματα που μας απασχολούν και θα μας απασχολούν και στο μέλλον.
Οι μαθητές που τον ακολούθησαν πίστεψαν σε έναν καλύτερο κόσμο. Ήταν εκφραστής όσων εκείνοι σκέφτονταν όμως δεν μπορούσαν να ξεστομήσουν. Η σταύρωση του ήταν η τιμωρία του επειδή θέλησε να βγάλει από το βούρκο το άνθρωπο, επειδή πίστευε σε πρότυπα που πρέσβευαν σωτηρία των ψυχών. Τον χλευασαν, τον βασάνισαν μα εκείνος παρέμεινε πιστός στη διδασκαλία του. Ακόμα και η γη σείστηκε από την αδικία στον τόνο της κραυγής του κάθε φορά που τα καρφιά διαπερνούσαν το γυμνό του δέρμα.
Ο γολγοθάς είναι ο δρόμος της ζωής με εμάς οδοιπόρους. Η ζωή είναι γεμάτη αγκάθινα στεφάνια, σχοινιά και αίμα. Τα μηνύματα της εβδομάδας των Παθών κρύβονται βαθιά μέσα στις λέξεις. Κάθε χρόνο μας υπενθυμίζουν πως για να έρθει το φως πρέπει να αδράξουμε αυτό το δρόμο κι ας ματώσουμε για να υπερασπιστούμε τις θέσεις μας και τις προσδοκίες μας χωρίς την υπερβολή της εκκλησίας αλλά με τη λιτότητα που αρμόζει έργο Του!
Μαριαλένα Βιλλιώτη