Σάββατο βράδυ 12 παρά και όλα μοιάζουν κλασικά.. Ίδιες συνθήκες, ίδια πρόσωπα με κάποιες αυξομοιώσεις, ίδια συναισθήματα (;) και οι πρωταγωνιστές έτοιμοι να ξεκινήσουν την παράσταση τους. Κοιτάς γύρω και είναι απλά σα να ζεις στιγμές σε επανάληψη, ενώ πριν έχεις σκεφτεί πόσο αμήχανα θα νοιώθεις..πόσος καιρός πέρασε από όταν τους είδες, πως θα τους μιλάς, αν θα έχει κοινά και αν ..αν…αν… Άσκοπες σκέψεις και προβληματισμοί, όλα ίδια, μετά από τα πρώτα λεπτά νοιώθεις ότι όλα σου είναι τόσο οικεία και εσύ απλά πρέπει να είσαι ο εαυτός σου.
Όλοι είναι ίδιοι, κανείς δεν άλλαξε, κανείς δεν απέκτησε λίγη παραπάνω σοφία λόγω των χρόνων που πέρασαν…Μα, “Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά γίνονται κάτι λίγο περισσοτέρο από αυτό που πραγματικά είναι …” έτσι λέει ο λαός και αποδείχτηκε για ακόμη μια φορά σοφός.
Υπάρχει κάτι όμως που άλλαξε το πέρασμα του χρόνου, έδωσε τη δυνατότητα να δούμε ποιά επιλογή του παρελθόντος μας ήταν σωστή και ποιά όχι…Κάποτε είχα γράψει λοιπόν για έναν από αυτούς τους φίλους ότι είναι “ένας “τυφλωμένος” που θέλει να σε κάνει να μισείς τους γύρω και το μόνο που καταφέρνει είναι να σου δημιουργήσει αποστροφή για τον ίδιο…” και το τραγικό είναι ότι σήμερα μετά από 2 χρόνια, αυτό που θα προσθέσω στην προηγούμενη πρόταση είναι “και τα καταφέρνει να σου δημιουργήσει αποστροφή και σε κάνει να αισθάνεσαι περήφανη για την επιλογή σου να τον απομακρύνεις από τη ζωή σου..”. Και όλα αυτά για κάποιον που κάποτε θεωρούσες οικογένεια… Όμως κάθετι άσχημο φέρνει μαζί του κάτι πολύ πολύ όμορφο και όντως αυτό έφερε έναν άνθρωπο, έναν άνθρωπο στη ζωή μου που καθημερινά μου προσφέρει αγάπη, συμπαράσταση, τρέλα …πολλά παραπάνω από αυτά που κάποιος περιμένει από το δικό του άνθρωπο… Και τον αγαπάς με όλο σου το είναι…. Και μέσα σε όλα αυτά, έρχεται και το παρελθόν, το αλλοιώτικο και σου χτυπάει την πόρτα και εσύ σαστισμένη το κοιτάς και γεμίζεις μνήμες..καλές και κακές.. Μπορεί να άλλαξαν όλα, αλλά η αγάπη μένει και είναι εκεί διαθέσιμη….
Άλλωστε, ο έρωτας κι η αγάπη είναι το πολυτιμότερο αλλά συνάμα και πιο ανεκτίμητο αγαθό για κάθε άνθρωπο. Μην αφήσετε κανέναν να σας κλέψει τις παλιές σας αγάπες, τους πόθους σας, τα όνειρα σας και τα πάθη σας, γιατί είναι σα να κλέβει ένα κομμάτι του εαυτού σας. Κρατήστε τα μέσα σας, σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό σας, αν κάποιος μπορεί να αλλάξει μπορεί να αλλάξει μόνο μέσα από αυτά…Εμείς πάντως μείναμε όλοι ίδιοι…ή τουλάχιστον αυτό νομίζω εγώ!
“Μην αφήνεις πότε σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα από τα δάχτυλα σου. Ζήσε… Κατάλαβες; … Ζήσε! Μην βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ’ αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένοι αύριο! Το σήμερα είναι δικό σου φίλε. Αγάπησε το!”
Σωστό ή λάθος; Δε ξέρω…Ζήσε και χαμογέλα και όλα τα άλλα θα έρθουν…
Αλεξάνδρα