Οι περισσότεροι από εμάς λατρεύουν τα ταξίδια γιατί προσφέρουν αναψυχή, χαλάρωση, διευρύνουν τους ορίζοντες και αποστρέφονται το ρηχό της καθημερινότητας. Αν και λίγοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να τα πραγματοποιούν συχνά για διαφόρους λόγους , τα ταξίδια είναι μαγεία και ιδιαίτερα όταν γίνονται με τη συντροφιά αγαπημένων ανθρώπων. Κι όχι μόνο τα φυσικά ταξίδια σε πόλεις, χώρες , τουριστικά θέρετρα και γραφικά χωριά αλλά κυρίως εκείνα που διανύει κανείς με την καρδιά και την ψυχή. Άλλωστε ο Καζαντζάκης προείπε ότι τα μεγαλύτερα ταξίδια τα κάνουμε με την ψυχή μας.
Έτσι, μπορεί να μην φτάσαμε στην Αμερική ή τη Ρωσία , ούτε έχουμε δει ακόμα την Ρόδο και την Ικαρία αλλά σίγουρα η ψυχή μας ξεκίνησε από πολύ νωρίς ταξίδια σε μέρη απάτητα , σε τόπους αλλιώτικους από τους ήδη γνώριμους, σε βουνά και θάλασσες. Κάπου βρήκαμε στεριά, κάπου παλέψαμε με φουρτούνες και σίγουρα περάσαμε από δύσβατα μονοπάτια και πλαγιές. Τι κι αν δεν ανεβήκαμε ποτέ ως τώρα στον Πύργο του Άιφελ , αρκεί που είδαμε κορφές ψηλότερες κι απ’ αυτές του Έβερεστ με τα μάτια της ψυχής. Πόσες και πόσες φορές ζηλέψαμε την Ιθάκη καθώς ταξιδέψαμε με την καρδιά. Πόσο γεμίσαμε αλλά και πόσο εξαντληθήκαμε όταν κάναμε διαδρομές μακρινές και ανεξερεύνητες.
Με τα ταξίδια της ψυχής μας γνωρίσαμε ανθρώπους , συνήθειες , βρήκαμε κομμάτια του εαυτού μας και ευτυχώς αποβάλλαμε άλλα στοιχεία που μας φθείρανε. Ταυτόχρονα, νιώσαμε πλούσιοι από ευτυχία και ίσως αισθανθήκαμε ότι πτωχεύσαμε συνειδητοποιώντας την αληθινή χαρά της ζωής. Οι θέσεις δίπλα μας άλλοτε κενές και άλλοτε πιασμένες από ανθρώπους δικούς μας ή από άλλους που τελικά έγιναν δικοί μας και τα σακίδια μας πάντοτε γεμάτα με άπειρα αισθήματα, γνώσεις, εμπειρίες.
Κι αν κάποια στιγμή οι εκδρομές τελειώσουν για μας όταν θα έχουμε πια γεράσει , οι εξορμήσεις της ψυχής θα συνεχίσουν να υπάρχουν αλλά κι όσες υπήρξαν θα αποτελούν χρυσή παρακαταθήκη για μας και για τους γύρω μας. Κι αυτό θα είναι αληθινή ευλογία. Κάποτε βρήκα ένα σημείωμα από ένα αγαπημένο μου πρόσωπο με το εξής τρίστιχο: ‘’ Ταξίδεψε σε τόπους, ταξίδεψε σε τρόπους, συνταξιδιώτες έχε αληθινούς ανθρώπους’’. Από τότε η ευχή αυτή ηχεί στα αυτιά μου δυνατότερα από τους επίμονους κρότους των προβλημάτων μου. Το ίδιο εύχομαι και σε σας, να ταξιδεύετε πολύ και αληθινά στοχεύοντας εκτός από τον προορισμό και σε όσα έχει να σας δώσει η διαδρομή.
Α.Δ