Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Θαρρώ πως είμαι αρκετά μεγάλη για να σου γράψω γράμμα. Σίγουρα δεν υπάρχεις. Το ξέρω σχεδόν από πολύ μικρή. Κάπου στα 4 χρόνια περίπου ανακάλυψα περίτρανα πως δεν φέρνεις εσύ τα δώρα. Σου έγραφα όμως δυό λόγια όταν η δασκάλα μας προέτρεπε να το κάνουμε πριν κλείσουν τα σχολεία για διακοπές. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα εθιμοτυπικά στερεότυπα που επέβαλλαν οι ιστορίες των μεγαλυτέρων.
Ένα βραδυ, Παραμονή Πρωτοχρονιάς , σε περίμενα όμως να σου μιλήσω. Οι καλικάντζαροι δεν ήρθαν να φάνε τα μπισκότα που είχα φτιάξει αλλά δεν ήρθες ούτε εσύ να πιείς το ποτήρι με το γάλα που περίμενε στο σβηστό μας τζάκι. Απογοητευμένη μετά από τόσες ωρές αναμονής στην πολυθρόνα αποφάσισα να πάω για ύπνο. Με πείραξε που μου είχαν πει ψέμματα πως υπάρχεις. Ούτε έλκηθρο, ούτε Τάρανδοι, ούτε γενειάδα και κόκκινα ρούχα. Παντού απομιμήσεις σου: σε μαγαζιά, σε στολισμένες βιτρίνες, σε λαμπερές πλατείες, σε πολυτελή πολυκαταστήματα. Μικροί και μεγάλοι τρέχουν στην ουρά για μια φωτογραφία μαζί σου. Έχω και γω μια τέτοια μοναδική φωτογραφία.
