“Εγώ θα ήθελα ένα Δεκέμβρη με φώτα σβηστά και ανθρώπους αναμμένους’’ έλεγε ο Μπουκόφσκι και δεν είχε άδικο. Τα τελευταία χρόνια ο Δεκέμβρης είναι μήνας ‘’φωτισμένος’’ από τα πολλά λαμπιόνια, τις φαντασμαγορικές βιτρίνες των μαγαζιών και τις στολισμένες πλατείες στα πλαίσια της εορτής των Χριστουγέννων.
Ο τελευταίος μήνας του χρόνου όπως είθισται ντύνεται με τα επίσημά του πριν μας αποχαιρετήσει οριστικά. Ωστόσο, εν έτη 2022 οι άνθρωποί του μένουν “σβηστοί” και πένθιμοι. Οι καρδιές δεν χτυπούν δυνατά από χαρά, τα χαμόγελα στα χείλη βγαίνουν μετά βίας και οι μόνοι ευτυχισμένοι και ανεπηρέαστοι είναι όπως πάντα τα παιδιά.
Πράγματι, οι καιροί είναι ολοένα και δυσκολότεροι και οι αντοχές μειωμένες. Η πάλη ανάμεσα στη διατήρηση της χαρμόσυνης χριστουγεννιάτικης ψυχολογίας και στην επικράτηση της σάπιας καθημερινότητας είναι αδιάκοπη και σκληρή. Η εποχή δεν ευνοεί, τα πράγματα χειροτερεύουν, τα κουράγια στερεύουν. Όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και ειδικά τα Χριστούγεννα.
Τα Χριστούγεννα η ελπίδα γεννιέται και η χαρά βιώνεται αληθινά. Πέρα από τις αμερικάνικες συνήθειες της νεοκαπιταλιστικής φιλοσοφίας που κοσμούν και διακοσμούν τα φώτα της καρδιάς μας οφείλουν να ανάψουν και να διατηρηθούν μια για πάντα. Η φλόγα της πίστης μας για ένα καλύτερο μέλλον πρέπει να φουντώσει γιατί υπάρχει ζωή , υπάρχει ευτυχία. Αρκεί να την ανακαλύψουμε.
Χριστός γεννάται και μαζί του ας γεννηθούν όνειρα, γέλια, αισιόδοξες σκέψεις. Ναι κι εγώ θα ήθελα έναν Δεκέμβρη με φώτα σβηστά κι ανθρώπους αναμμένους, θα ήθελα μια ζωή με ανθρώπους αναμμένους! Ας τη διεκδικήσουμε!
Μία καινούργια χρονιά είναι μπροστά μας…μια νέα αρχή…
Α.Δ