Μάλλον όλοι τον γνωρίζετε, αλλά πιστεύω ότι ένα ακόμα αφιέρωμα σε αυτόν και την μνήμη του είναι το λιγότερο που αξίζει …Αναφέρομαι στον Εμ. Κριαρά που σε ηλικία 107 ετών πέθανε, φιλόλογος, ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Δε θα σταθώ στο ατελείωτο βιογραφικό του, καθώς λίγο πολύ αυτό ειναι γνωστό. Θα σταθώ και θα προσπαθίσω να σας παρουσιάσω λέξεις και λόγια του που ίσως να καταφέρουν να σας “μιλήσουν”.
Ένας δάσκαλος και διανοητής που άφησε πίσω του μια τεράστια περιουσία για την ελληνική γλώσσα και τους έλληνες ευρύτερα- μαθήματα γλώσσας, σκέψης, ζωής. Παρόλο τον διάκοσμο του και τη διανόηση του κατάφερνε με την μοναδική και ζεστή προσωπικότητα του, να φέρνει κοντά του κάθε λογής ανθρώπους.
Ένας επιστήμονας λοιπόν που παρά το πολυσχιδές επιστημονικό του έργο, δεν υπήρξε «επιστήμονας του εργαστηρίου». Όπως δήλωνε σε συνέντευξή του στην Ο. Αντωνοπούλου το 2002: «Ο επιστήμονας δεν πρέπει να μένει μόνο στο εργαστήριο. Βέβαια το εργαστήριο χρειάζεται, διότι αλλιώς εργασία δε θα υπάρξει. Αλλά δε φτάνει αυτό. Εκείνος που έχει συνείδηση των καθηκόντων του των πνευματικών, πρέπει όσο γίνεται να εκλαϊκεύει την επιστήμη του. Αυτό επιδίωξα γενικότερα στη ζωή μου, αλλά κυρίως μετά το ’74, όταν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στον τόπο μας. Ο επιστήμονας πρέπει να είναι και ερευνητής και δάσκαλος, εκλαϊκευτής». Read more
