Από καιρού εις καιρόν περνάω μια χαύνωση που κρατάει βδομάδες. Ενώ λειτουργώ, ξαφνικά χάνεται ο κόσμος γύρω μου και εγώ αμέτοχη αναζητώ το νόημα του. Φαντάζομαι, φιλενάδα, αμέσως σου ήρθε στο μυαλό το σκηνικό που μου μιλούσες επί ώρες, και απλά σε κοιτούσα σα χάνος, έγνεφα καταφατικά και ζήτημα είναι να είχα ακούσει κάτι απ’ όσα είχες πεί. Και το δυστυχές είναι ότι αυτό δεν έχει συμβεί μια και δυο φορές. Είναι λες και είμαι σε πλήρη αφασία. Και σε αυτή τη «χαυνωτική» περίοδο της ζωής μου-ας την αποκαλέσω έτσι- οι μέρες μου ακολουθούν πιστά το ακόλουθο μοτίβο, χωρίς καμία παρέκκλιση. Ας πούμε, πως ξυπνάω πρωί. Γελάμε… άπειρα. Ξέρεις τώρα …πρωί για μένα είναι 5 το απόγευμα στις πολύ καλές μου. Είμαι ξαπλωμένη, λοιπόν, στο κρεβάτι μου και κοιτάζω το ταβάνι. Τι ωραίο ταβάνι!...Μετά κοιτάζω την κιθάρα… αφημένη μέρες τώρα μες στη σκόνη. Δεν θέλω να παίξω σήμερα. Δεν θέλω να μουρμουρίσω το τραγούδι σου. Πωωωωωωωω δε θέλω να σηκωθώ. Πλήττω, πλήττω, πλήττω… Τι λέω τόσες φορές αυτή τη λέξη, που πραγματικά έχει χάσει το νόημα της. Μετά, από κάνα 2ωρο τουλαααααάχιστον, θα σηκωθώ και απλά δε θα κάνω απολύτως τίποτα. Παράλυση…, λόγω άγχους, σε σημείο που να μην έχεις άγχος, αλλά να μην κάνεις και τίποτα όλη μέρα.
Κάπου διάβασα, πως μερικές φορές το πιο βίαιο πράγμα είναι να μην κάνεις απολύτως τίποτα. Read more