Μπορεί να πέρασαν 2500 χρόνια απο τον χρυσό αιώνα του Περικλή και τη λαμπρή γέννηση της Δημοκρατίας που φώτισε ολόκληρο τον κόσμο, ωστόσο μέχρι σήμερα το δημοκρατικό πολίτευμα δεν έχει πάψει να βρίσκεται υπό απειλή κατάρρευσης ανά πάσα ώρα και στιγμή, αφού εκτός απο οπαδούς, έχει και πολλούς εχθρούς.
Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα της δίκης της Χρυσής Αυγής, άρχισα και πάλι να αναρωτιέμαι ποια είναι η θέση μου και γενικά η θέση ΜΑΣ σε αυτήν την κοινωνία ως πολίτες, πώς γίνεται άνθρωποι που κουβαλούν βίαιες ιδεολογίες εξόντωσης και προσκυνούν ένα σήμα κι ένα πολιτικό φρόνημα που ακόμα στάζει ανθρώπινο αίμα να έχουν πολιτική δύναμη και λόγο σε θεσμούς που καθορίζουν τη ζωή και το μέλλον μας; Ποιος τους έδωσε αυτή τη δύναμη;
Όπως έχει δείξει η Ιστορία, η άνοδος ενός ναζιστικού μορφώματος σχετίζεται άμεσα με μία κοινωνικο -οικονομική κρίση, όπως αυτή που πέρασε η χώρα μας πριν από λίγα χρόνια. Έτσι, λοιπόν, ένας τίτλος που ποζάρει τελευταία στα ΜΜΕ είναι πως η κρίση έθρεψε το “τέρας”. Με άλλα λόγια, η ανασφάλεια, η οργή, το οικονομικό αδιέξοδο οδήγησαν αρκετές χιλιάδες πολιτών να αναστήσουν έναν εφιάλτη και να κρεμάσουν πάνω του τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον.
Κι αυτό βέβαια είναι ένα φαινόμενο που αφορά γενικότερα την Ευρώπη.
Το “τέρας” αυτό ντυμένο με τη στολή του πατριώτη και του λαϊκού ήρωα έβγαλε φωνή υπέρ των αδύναμων και απροστάτευτων Ελλήνων, μόνο που όταν η φωνή αυτή έβρισκε αντίσταση και δε γινόταν χάδι στα αυτιά, γινόταν τσεκούρι και τα έκοβε με μιας! Όπου δεν πίπτει λόγος δηλαδή, η λύση για αυγές που θέλουν να θεωρούνται χρυσές είναι η ράβδος ή ό,τι άλλο τύχει να βρεθεί στα χέρια τους.
Είναι φανερό πως όσο ισχυρή και αναγκαία είναι η δημοκρατία, άλλο τόσο εύθραυστη είναι. Κοιμάται και ξυπνάει στα χέρια του καθενός μας. Η δημοκρατία δε στέκεται κάπου εκεί έξω αφηρημένα, αλλά θρέφεται στα σπίτια μας, στα σχολεία μας, στις παιδικές χαρές και στις πλατείες. Η δημοκρατία απ’ ότι φαίνεται δεν είναι δεδομένη ούτε αυτονόητη. Θέλει κόπο, θέλει αγώνα, θέλει να είσαι πάνω απο το κεφάλι της. Ναι, ακόμη και σήμερα που πολλά τα θεωρούμε δεδομένα και ακλόνητα έχοντας τη τύχη να γεννηθούμε σε μία δημοκρατική χώρα, πρέπει να καταλάβουμε πως δεν είναι.
Όντως, η δημοκρατία στηρίζεται σε πήλινα πόδια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ίσως να θεωρεί κανείς πως ο φασισμός πέθανε μαζί με τον Χίτλερ, η πραγματικότητα, όμως, άλλα μας λέει, αφού η ακροδεξιά αποτελεί την πέμπτη μεγαλύτερη δύναμη στο Ευρωκοινοβούλιο. Όσο κι αν ¨λιμάρουν¨ τις άκρες τους τα ακροδεξιά μορφώματα, παραμένουν πάντα ακραία δηλητηριάζοντας το δημοκρατικό θεσμό αλλά και κάθε ανθρώπινο δικαίωμα. Σίγουρα, λοιπόν, ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός αλλά ούτε και ό,τι ξημερώνει και θεριεύει δεν είναι μια πολυπόθητη αυγή…
Γεωργία Καλπαζίδου