Μόδα, μόδα, μόδα… Ναι, το παραδέχομαι μου αρέσει το κομψό κι ωραίο ντύσιμο. Το απλό και ταυτόχρονα εξεζητημένο μα δεν έχω ούτε το χρόνο, ούτε τα χρήματα, ούτε την υπομονή. Βλέπω γυναίκες να ποζάρουν στα περιοδικά, στην τηλεόραση, στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης αψεγάδιαστες, περιποιημένες κι άθελά μου αναρωτιέμαι γιατί κάποιος δε μιλάει για τη γυναίκα της διπλανής πόρτας, την εργαζόμενη μάνα, την άνεργη μάνα, αυτή που καθημερινά προσφέρει ό,τι κι όσα μπορεί κι αντέχει και είναι ΓΥΝΑΙΚΑ. Θέλει να αρέσει, είναι φιλάρεσκη αλλά βάζει άλλες ανάγκες πάνω από το φαίνεσθαι που με τόση μανία προβάλλεται κι η αξία του υπερεκτιμάται.
Θέλω να δω ένα αφιέρωμα σε αυτές τις τυχαίες μα εξίσου σημαντικές υπάρξεις που δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν διάσημα brands, δεν έχουν την πολυτέλεια να πάνε στο κομμωτήριο, που η ζωή τους είναι ένας καθημερινός αγώνας αλλά κι ένα παραμύθι μοναδικό, γιατί δίνουν τα πάντα για να τα βγάλουν πέρα. Γυναίκες που αγωνίζονται καθημερινά για την οικογένεια τους, που δημιουργούν, που ονειρεύονται. Που είναι όμορφες κι ας έχουν ψωνίσει από το συνοικιακό μαγαζάκι , κι ας βολτάρουν στα μαγαζιά μια φορά το χρόνο..
Γυναίκα θα πει ομορφιά.. κι η ομορφιά πηγάζει από την ψυχή μας.. Αυτή η ομορφιά μένει ανεξίτηλη στο διάβα των χρόνων.
Ρούχα και στυλ που μπορεί κάθε γυναίκα να ακολουθήσει. Γιατί ό,τι κι αν μας αρέσει, στο τέλος της ημέρας, κάτω από το φως των κεριών, στο λυκόφως του έρωτα είμαστε όμορφες γιατί νοιώθουμε άνετα με τον εαυτό μας. Κι αυτό εκπέμπουμε στους γύρω μας. Κι αυτοί μας αγαπούν και μας θαυμάζουν γι’ αυτό. Για το αφοπλιστικό μας χαμόγελο, τα λαμπερά μάτια μας..την ικανοποίηση που αισθανόμαστε γι’ αυτό που είμαστε..
Άννα Γκασνάκη