Οι παροιμίες, λένε, είναι το απόσταγμα της σοφίας ενός λαού. Πράγματι καταφέρνουν με λίγες λέξεις να δώσουν ένα μεγάλο μάθημα ζωής. Άκουσα πρόσφατα την εξής κινέζικη παροιμία «Όποιος κατοικεί σε πηγάδι λέει πως ο ουρανός είναι μικρός…»!, μια παροιμία που στριφογυρνάει τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου.
Πόσο εύστοχη παροιμία! Αν παρατηρήσουμε γύρω μας θα δούμε πως,τελικά, πολλοί άνθρωποι ζουν όντως στο δικό τους «πηγάδι»! Ένα πηγάδι που δύσκολα μπορεί να γκρεμιστεί, αφού είναι φτιαγμένο από υλικά πρώτης ποιότητας, όπως ατσάλινη ανασφάλεια, πέτρινο εγωισμό και λασπωμένες φοβίες…
Καθημερινά στις συναναστροφές μας πιθανόν να ερχόμαστε σε επαφή με κάποιον κάτοικο ενός τέτοιου πηγαδιού. Αυτοί οι άνθρωποι, στερημένοι από την θέα της απεραντοσύνης τ’ ουρανού, έχουν βολευτεί για τα καλά στην σιγουριά του πέτρινου τοίχου που έχουν γύρω τους. Επίσης, είναι ικανοί να σε πείσουν πως έχουν δίκιο, γιατί αυτό ξέρουν μόνο. Κάθε τι άλλο φαντάζει ξένο, τρελό και απόμακρο. Η ανάγκη τους για περισσότερο φως, για περισσότερο ουρανό έχει εξασθενήσει. Σχεδόν δεν υπάρχει.
Αυτό που με προβληματίζει είναι πόσο ευχάριστο είναι να ζούμε με ανθρώπους που βλέπουν τον ουρανό μικρό. Μπορούμε μαζί τους να ονειρευόμαστε πέρα από τα όρια; Κι αν στο τέλος, χωρίς να το καταλάβουμε, γίνουμε συγκάτοικοι στο ίδιο πηγάδι;
Έτσι, αυτή η παροιμία άρχισε να αναβοσβήνει στο μυαλό μου σαν κόκκινο λαμπάκι κινδύνου! Είναι εύκολο να χαζεύει κανείς τον μικρό του ουρανό ξαπλωμένος στον πάτο του πηγαδιού του. Ν’ αρκείται σε ό, τι φαίνεται.
Όμως, ο ουρανός δεν έχει όρια. Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος, οι χοροί των πουλιών, τα παιχνίδια των σύννεφων, το φως των αστεριών δεν μπορούν να στριμωχτούν σ’ ένα τετραγωνικό μέτρο. Η ομορφιά του ξεδιπλώνεται απλόχερα δείχνοντας τον δρόμο για το ταξίδι. Θέλω να είμαι ταξιδιώτης. Ναι, αυτό θέλω. Εμένα ο ουρανός μου είναι μεγάλος… Η καρδιά μου δεν χωρά σ’ ένα πηγάδι… κι ας σκοντάφτει σε πολλά!
Γεωργία Καλπαζίδου