Ένα βροχερό πρωινό καλοκαιρινής μέρας αποφάσισα- μιας και δεν ήταν η ιδανική μέρα για να λιώσω στην παραλία παρέα με το αντηλιακό μου και τους φίλους μου μιλώντας περί ανέμων και υδάτων- να ξεκαθαρίσω τα πράγματα του ακατάστατου δωματίου μου για τη επάνοδο στο πατρικό μου.
Άρχισα να τοποθετώ τα έπιπλα στη θέση τους, να τα ξεσκονίζω, για να τοποθετήσω τα νέα μου πράγματα και επιτέλους να κάνω το χώρο μου όπως ακριβώς ονειρευόμουν. Ένα ντουλάπι είχε μείνει μόνο, το οποίο δεν είχα ανοίξει ακόμα σκεφτόμενη πως δεν ήταν απαραίτητο να γίνει σήμερα και αυτό.
Αφού θαύμασα τη δουλειά που είχα κάνει, ανακουφισμένη και σαφώς κουρασμένη, έβαλα το ράδιο να παίζει κοιτάζoντας έξω από το παράθυρο πεσμένη στη στοίβα με τα μαξιλάρια που είχα σκορπίσει στο πάτωμα. Την ησυχία μου, διέκοψε το κουδούνισμα του τηλεφώνου μου, καθώς η καλή μου φίλη μου ήρθε απρόσμενα για καφέ και φυσικά μούσκεμα από τη βροχή.
Είχε περάσει κάμποση ώρα συζήτησης, όταν τα μάτια της έπεσαν στο ντουλάπι που δεν είχα τακτοποιήσει. «Τι έχεις εκεί μέσα;;»με ρώτησε και αμέσως πετάχτηκα από τη θέση μου για να το ανοίξω. Πήρα μια αγκαλιά πράγματα αραδιάζοντας τα στο τραπεζάκι αποφασισμένη να της δείξω ένα μικρό, νοσταλγικό αλλά παράλληλα όμορφο κόσμο.
Φωτογραφίες, στιχάκια, άλμπουμ, κάρτες, φάκελοι, λευκώματα, σημειώματα, dvd, cd, κασέτες, αφίσες και γράμματα έκαναν την εμφανισή τους. Άλλα δειλά, άλλα φανερά, άλλα προκλητικά. Ένας σωρός από αναμνήσεις ξεχύθηκαν στο χώρο μη προλαβαίνοντας καν να πάρω ένα από αυτά στα χέρια μου, με σκοπό να ξεναγήσω τη φίλη μου στα μαθητικά μου παραστρατήματα. Συναισθήματα παραταγμένα μπροστά μου ήταν έτοιμα να συνδέσουν το παρελθόν με το παρόν μου.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που κλειδώθηκε σε εκείνο το ντουλάπι ο κύκλος του σχολείου. Παρασύρθηκα στο σύννεφο των αναμνήσεων γελώντας με την ψυχή μου ξεφυλλίζοντας τα λευκώματα που είχα φτιάξει με την κολλητή μου, νοσταλγώντας βλέποντας φωτογραφίες και μικροπράγματα, βιώνοντας τα συναισθήματα του τότε.
Η φίλη μου άκουγε με απόλυτη αφοσίωση και ενθουσιασμό όσα της εξιστορούσα με το ίδιο σθένος που τα είχα ζήσει τότε. Ήταν τόσα συναισθήματα χαραγμένα στα άδυτα του νου μου όπως τα σημάδια που χαράζαμε στα δέντρα για να έχουν κάτι από μας. Βίωνα ξανά την κάθε ιστορία ενώνοντας την μια με την άλλη σε ένα κρίκο.
«Πως τα θυμάσαι όλα με τόσες λεπτομέρειες;;» με ρώτησε ύστερα από λίγη ώρα. Της απάντησα πως μου άρεσε να γίνομαι παρατηρητής της ζωής μέσα από τις στιγμές που συνέλλεγα για να μπορέσω κάποτε να τις διηγηθώ στα παιδιά μου και να τους τονίσω τη σημαντικότητα του σχολικού κόσμου, που θα ανατρέχουν όταν η ζωή τους βάζει «τρικλοποδιες».
Μια νότα νοσταλγίας διαπέρασε τους τοίχους του δωματίου λες και κάποιος ήθελε να με γυρίσει πίσω στα θρανία, στην μυρωδιά του φρεσκοκαθαρισμένου πίνακα, στον ήχο της κιμωλίας να ταράζει το είναι μου όταν δεν καταλάβαινα αυτό το φαινόμενο της κράσης στα Αρχαία της κατεύθυνσης. Στον εκνευρισμό που η Άλγεβρα είχε γίνει ο εφιάλτης μου κάθε Τρίτη την 3η ώρα.
Αναπολώ εκείνες τις μέρες που ανυπομονούσα για τις εκδρομές στον Κεραμεικό, στον Βόλο, στην Κρήτη κι ας μην ήμασταν όλη η τάξη τόσο δεμένη. Τις μέρες εκείνες που ένιωθα προστασία για εκείνο το κορίτσι που κάποιοι διέδωσαν πως κυνήγαγε εκείνο το αγόρι να το «βιάσει» ενώ εκείνη ντρεπόταν και μόνο στην ιδέα να τον κοιτάξει.
Θυμήθηκα εκείνες τις πρόβες για τις σχολικές γιορτές που πάντα κατέληγαν σε γέλια μέσα στο γυμναστήριο αδιαφορώντας για τις φωνές των καθηγητών, τις κοπάνες από τη γυμναστική (γιατί το να κάνεις κοιλιακούς ήταν ό,τι πιο βαρετ από το να βλέπεις τ’αγόρια να παίζουν μπάλα). Αλλά χάθηκα κυριολεκτικά κοιτώντας εκείνη την φωτογραφία που ξυπνά τόσο δυνατά αλλά παράλληλα τόσο γλυκά συναισθήματα φέρνοντας στην μνήμη σου το περιστατικό αυτής της λήψης προσέχοντας λίγο πιο προσεκτικά τα βλέμματα.
Μέσα στο χάος των αναμνήσεων βρήκα σε μια γωνιά την τσαλακωμένη φωτογραφία του εφηβικού μου έρωτα τραβηγμένη σε μια σχολική εκδρομή. Κοίταζε τον φακό με μια χαρακτηριστική έκφραση, αυτή η έκρφραση ήταν που με έκανε να τον προσέξω ένα πρωινό του χειμώνα, όταν η βροχή δεν επέτρεπε την έξοδο μας στο προαύλιο. Σημείο αναφοράς και οι έρωτες του σχολείου…σε προετοίμαζαν για όσα θα σου έρθουν μεγαλώνοντας.
Τα χέρια της Βασιλικής τράβηξαν από το σωρό το «Lost in Chania» μια θήκη με δύο άθικτα dvd από την πενθήμερη εκδρομή και η λαχτάρα ανέβηκε στα μάτια της παροτρύνοντάς με να το δούμε. Δεν αρνήθηκα παρά άνοιξα το laptop και κάθισα αναπαυτικά στην πλάτη του κρεβατιού.
Βλέποντας την ιστορία της εκδρομής να ξετυλίγεται και έναν έναν τους συμμαθητές μου αναρωτήθηκα αν εκείνο το αγόρι με τα περίεργα μαλλιά και ρούχα έχει κάνει στη ζωή του ή εκείνος ο συμμαθητής που έγραφε τα στιχάκια πάντα στο τελευταίο θρανίο κρυφά στο βιβλίο των μαθηματικών ή εκείνη η κοπέλα που το όνειρό της ήταν να γίνει Ιστορικός της Επιστήμης ή εκείνος που βαθιά μέσα του ήθελε να γίνει κιθαρίστας παίζοντας στην αγαπημένη του μουσική σκηνή.
Ο άλλος τελικά έγινε γιατρός ή τον κέρδισε το ποδόσφαιρο;; Αυτός που μαγείρευε κρυφά στο σπίτι έγινε ο μάγειρας ή ζαχαροπλάστης στο ξενοδοχείο ή το εστιατόριο που επιθυμούσε;; Εκείνη που ήθελε να γίνει μαμά έκανε οικογένεια ή εκείνη που αγαπούσε τόσο την ζωγραφική, άραγε έδωσε στην Καλών Τεχνών;; Εκείνος που του άρεσε η μαγεία της γλώσσας των αγγλικών έφυγε για Αγγλία, έγινε καθηγητής ή διδάκτορας;; Και εκείνη που αγαπούσε τα ταξίδια έγινε ναυτικός ή αεροπόρος;; «Πόσο θα ήθελα να τους δω όλους ξανά», σκέφτηκα όσο το dvd πλησίαζε στα τελευταία λεπτά.
Μια δεκαετία κοντεύει από τότε που αποφοίτησα από το σχολείο και το άνοιγμα εκείνου του ντουλαπιού έφερε σαν χείμαρρος τα όνειρα του τότε, όσα ήθελα να ζήσω κρυμμένα ανάμεσα στις σελίδες των βιβλίων και γραμμένα στο Λεύκωμα του Λυκείου. «Νηπιαγωγός, Χορεύτρια και Ψυχολόγος» δήλωνα περίτρανα στις γραμμές του κίτρινου τετραδίου. Σήμερα είμαι εδώ έχοντας καταφέρει να πετύχω πολλά από αυτά ίσως και κάτι παραπάνω ομολογώντας με βεβαιότητα να πω πως το έφηβο κοριτσάκι, όταν κρυφοκοιτάζει από την κλειδαρότρυπα νιώθει περήφανο για την ενήλικη εκδοχή του.
Μια συμβουλή: Μην ξεχνάτε να ζείτε έντονα τις στιγμές του σχολείου, όσοι πηγαίνετε αλλά και όσοι έχετε πια φύγει από τις σχολικές αίθουσες να τις θυμάστε αφήνοντας το παιδί που είναι μέσα σας να κρίνει ή να θαυμάζει τα όσα είστε σήμερα.
Μαριαλένα Βιλλιώτη.