Όταν η τρίχα έγινε τριχιά

Οι πρόσφατες δηλώσεις της γνωστής πολιτεύτριας για το γυναικείο σώμα και τα “κεκτημένα” πρότυπα ομορφιάς προκάλεσε κύμα αντιδράσεων τόσο από επώνυμους και από εκπροσώπους του πολιτικού χώρου όσο και από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και τους νέους ανθρώπους.

Η εν λόγω πολιτικός εξέφρασε την προσωπική της γνώμη με το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης που έχει ο καθένας και η καθεμία απο μας, ζώντας σε μια δημοκρατική χώρα. Στη δημοκρατία ακούγονται διαφορετικές και συχνά αντικρουόμενες απόψεις και εκεί βρίσκεται και η ομορφιά της.

Ωστόσο, όλοι γνωρίζουμε πως η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζουν να θίγονται τα όρια της ελευθερίας των άλλων. Ένας άνθρωπος μπορεί να αποτριχώσει όλο του το σώμα, αν έτσι νιώθει όμορφα, ενώ, με την ίδια λογική, κάποιος άλλος μπορεί να επιλέξει να μη το κάνει. Και ο ένας και ο άλλος έχει τη δυνατότητα να προβάλει την ξυρισμένη ή αξύριστη, την τέλεια ή ατελή του/της εικόνα στα κοινωνικά μέσα, αφού ζούμε σε μια εποχή όπου τα social media κατέχουν κεντρική θέση στην καθημερινότητά μας και γίνονται  κατ’ επιλογήν προβολέας ακόμη και των πιο προσωπικών στιγμών. Η ελευθερία της έκφρασης και της διαφορετικότητας είναι κεκτημένο, το οποίο οφείλει να γνωρίζει καλά κάποιος που εμπλέκεται στην πολιτική και εκπροσωπεί μία μερίδα ανθρώπων.

Στο βίντεο ακούσαμε για τάσεις. Οι τάσεις έρχονται και φεύγουν. Επιλογή του καθενός είναι αν θα τις ακολουθήσει ή όχι.  Αν μια ομάδα ανθρώπων θεωρεί ότι με την τάση της τριχωτής μασχάλης μπορεί να περάσει μηνύματα κατά των στερεοτύπων ομορφιάς, που οδηγούν πολλές γυναίκες στη δυστυχία κυριολεκτικά, δε καταλαβαίνω γιατί να μη το κάνει ή γιατί η ομάδα αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί νοσηρή.

Σχετικά, λοιπόν, με τις δηλώσεις της νεαρής γυναίκας, αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο είναι το ότι η κυτταρίτιδα (μου και σου), οι πανάδες και οι τρίχες έχουν την τεράστια δύναμη να καταστρέφουν κοσμοθεωρίες ανθρώπων αλλά και την ίδια την κοινωνία! Πράγμα που μάλλον δε συμβαίνει με το αντιαισθητικό επίσης αποτέλεσμα ακραίων αισθητικών επεμβάσεων, που αλλοιώνουν την εικόνα ενός ανθρώπου. Επίσης, αναρωτιέμαι, ό,τι είναι άσχημο είναι και μη φυσιολογικό;;;  Μήπως τελικά και εγώ με τόσες ατέλειες στο σώμα μου δεν είμαι φυσιολογική;;;

Μήπως… όμως, στην περίπτωση αυτή, η τρίχα έχει γίνει τριχιά;

Αν ναι, τέτοιου είδους τριχιές , λοιπόν, θεωρώ, είναι αυτές που μπορούν, να καταστρέψουν την κοινωνία. Τριχιές που μας κρατάνε δέσμιους/-ες προτύπων που προβάλλονται χρόνια τώρα και εξυπηρετούν κατά κόρον εμπορικούς σκοπούς. Η γυναικεία φιλαρέσκεια γίνεται αχίλλειος πτέρνα. Ο καθένας και η καθεμία μπορεί με τον δικό του τρόπο να σπάσει αυτό το σχοινί που σφίγγει την αλήθεια και φτιάχνει καλούπια αλά Barbie.

Στις μέρες μας δίνεται μεγάλος αγώνας για την αποδοχή της διαφορετικότητας και για να καταλάβουμε πως το πιο σημαντικό είναι όχι το πώς θα χωρέσουμε στους ανδρικούς και γυναικείους κοινωνικά κατασκευασμένους ρόλους, αλλά το πώς θα είμαστε πλήρεις και ευτυχισμένοι άνθρωποι. Προσοχή λοιπόν στις τρίχες που γίνονται τριχιές…

Γεωργία Καλπαζίδου