Για κάποιους ο χρόνος είναι γιατρός της ψυχής και για άλλους απλώς ένας εχθρός. Ποιος μπορεί να ξεφύγει από το χρόνο και τα όρια του που συχνά στενεύουν; Ποιος είναι εκείνος που αγνοεί το τικ-τακ του ρολογιού; Εξετάσεις, ραντεβού, αγωνίες, χαρές, προσδοκίες, απολαύσεις. Όλα συνδεδεμένα άρρηκτα με ρολόγια. Μια ζωή γεμάτη ρολόγια κι εμείς υπηρέτες τους σε παιχνίδι αναπόδραστο.
Ρολόγια που άλλοτε τρέχουν και μαζί τους κι εμείς. Μεταμφιεσμένοι σε δρομείς ανώμαλου δρόμου καθημερινά διανύουμε χιλιόμετρα σκεπτόμενοι και εργαζόμενοι ακούγοντας τους ήχους των ρολογιών δυνατά στα αφτιά μας να μας υπενθυμίζουν ότι το παιχνίδι έχει όρια και κανόνες αυστηρούς. Άλλοτε πάλι τα ρολόγια χρειάζονται λίγο σπρώξιμο και τότε είναι που τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα φαντάζουν βουνά αμετακίνητα και απέραντες θάλασσες.
Από παιδιά γνωρίζουμε καλά ότι πρέπει να μάθουμε να αντικρίζουμε το χρόνο κατάματα και να συμφιλιωνόμαστε μαζί του ή διαφορετικά μπορούσαμε να παλεύουμε αιώνια σε άνισο αγώνα με προκαθορισμένη έκβαση. Έτσι, μεγαλώσαμε και είδαμε το χρόνο , τις στιγμές με βλέμματα αισιόδοξα και μυαλά πιο ώριμα. Αλλά και πάλι οι σχέσεις μας λίγο βελτιώθηκαν. Κι όταν αφήσαμε τα χωριά και πιάσαμε τις πόλεις τότε ήταν που είδαμε το πιο σκληρό πρόσωπο του χρόνου που μας έπνιγε από το λαιμό. Κάποτε κάναμε διαλλείματα και χάσαμε τις ώρες, τις μέρες και μαζί με αυτές χάσαμε ανθρώπους, συνήθειες και στιγμές. Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι φορές που ξυπνήσαμε αναγκαστικά με σπαστικούς ήχους ρολογιών που τάραζαν τα νεύρα μας , που σπάσαμε ρολόγια και αγοράσαμε άλλα για εμάς και τους τοίχους μας.
Κι εδώ που τα λέμε όλοι ονειρευτήκαμε τη ζωή μας χωρίς ρολόγια κι όλοι παλέψαμε για να τα αγνοήσουμε, έστω και για λίγο. Γιατί κακά τα ψέματα ποτέ δεν θα σταματήσουμε , ούτε και θα νικήσουμε το χρόνο. Πρέπει απλώς να τον αποδεχτούμε και πάνω σ’ αυτόν να χτίσουμε τα καλύτερα μας χρόνια, ώστε να βγούμε νικητές και όχι ηττημένοι.
A.Δ