Θέατρο μια τέχνη που όλοι εμείς σε αυτό το χώρο/freeminds αγαπάμε.. Πολλές προτάσεις για θεατρικές παραστάσεις και μια έκδηλη αδυναμία σε κάθε συντελεστή μιας θεατρικής παράστασης…σκηνοθέτες.. ηθοποιοί…σεναριογράφοι…ενδυματολόγοι…..
Πολλοί όμως εκεί έξω θα απορούν το γιατί, ίσως δε θα έχουν παρακολουθήσει ποτέ μια θεατρική παράσταση και δε θα νιώθουν ” Τι σημαίνει ΑΓΑΠΩ το θέατρο”. Αύτη είναι και η αφορμή για να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου..
Θα ξεκινήσω λοιπόν με κάτι που έλεγε ο Γκαίτε: «Όταν οι τέχνες έχουν γιορτή, τότε γίνεται θέατρο». Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι στη θεατρική πράξη αναδεικνύονται και όλες οι άλλες τέχνες. Το θέατρο λόγω της άρρηκτα συνδεδεμένης σχέσης του µε τις καλές τέχνες, αλλά και µε την ιστορία, τις παραδόσεις, το μύθο είναι ένα πολυσύνθετο καλλιτέχνημα, δημιούργημα. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως «σχολειό», αλλά είναι και μία γιορτή που αφήνει κάτι μέσα σου. Οι μελετητές αναφέρουν ότι αποσκοπεί στην ηθική και πνευµατική καλλιέργεια του θεατή, στη µόρφωση του, στην παιδεία του. Εγώ όμως πιστεύω ότι η μαγεία του είναι ότι δε φεύγεις χωρίς να «κουβαλήσεις» κάτι νέο. Αυτό μπορεί να είναι ένα ερώτημα, ένας προβληματισμός, δεν είναι απαραίτητο να πάρεις ένα πολύ φιλοσοφημένο μήνυμα. Ίσως κάτι κρυμμένο, κάποια μυστικό που θα σε κάνει να σκεφτείς ή να ονειρευτείς…. Κάτι αόριστο και ασαφές, ικανό όμως να μπολιάσει την ευαισθησία σου, την αισθητική σου μοναδικά και να σε βοηθήσει να διαμορφώσεις την κρίση σου και τις θέσεις σου.
Δεν μπορείς να φύγεις χώρις το κάτι τις σου…. Έχει μια τρομερά καθηλωτική δύναµη και γοητεία. Μεταδίδει συγκλονιστικά συναισθήµατα, µηνύµατα, γνώσεις λόγω της διαδραστικότητας της αμφίδρομης επικοινωνίας και να ενεργοποιεί πνευµατικά χαρίσµατα στον θεατή, όπως και στον “ηθοποιό”. Όμως το θέατρο και η ζωή έχουν μια συγκλονιστική ομοιότητα: το εφήμερο! Με μόνη διαφορά ότι στο θέατρο ο άνθρωπος-θεατής “βιώνει” διαφορετικά το εφήμερο της ζωής μέσα σε συγκεκριμένο “θεατρικό χρόνο. Μετά το “τέλος” του το θεατρικό έργο δεν υπάρχει. Αν ξαναπαιχτεί, θα είναι κάτι άλλο. Είναι κι αυτό μια από τις ιδιαιτερότητες αλλά και τις “άπιαστες” ομορφιές του θεάτρου, όπως ακριβώς και οι σκηνές της ανθρώπινη ζωή, που κάθε μια είναι μοναδική κι ανεπανάληπτη… Κάθε θεατής, λοιπόν παρακολουθώντας μια παράσταση περικλείεται από βιωματική μέθεξη στα σκηνικά διαδραματιζόμενα και ίσως αυτό ακριβώς είναι και το κλειδί που δίνει τέτοια αξία και παιδαγωγική δυναμική στο θέατρο.
Σκεφτήκατε ποτέ ότι το θέατρο θα μπορούσε να είναι ένα ισχυρό εργαλείο για ειρήνη και συμφιλίωση; Το θέατρο διεισδύει ανεπαίσθητα στη φοβισμένη και καχύποπτη ανθρώπινη ψυχή, μεταβάλλοντας την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και ανοίγοντας έναν κόσμο επιλογών για το άτομο και συνεπώς για ολόκληρη την κοινωνία. Μπορεί να ασχοληθεί με την πολιτική και κοινωνική πλευρά των ανθρώπινων καταστάσεων με απλούς και ευθείς τρόπους, αφού ως περιεκτική τέχνη προσφέρει μια εμπειρία ικανή να υπερβεί κάθε είδους παρανοήσεις. Επιπρόσθετα, το θέατρο είναι ένα αποδεδειγμένο μέσο προβολής και προώθησης ιδεών τις οποίες συλλογικά υποστηρίζουμε και για τις οποίες είμαστε πρόθυμοι να αγωνιστούμε όταν παραβιάζονται.
Τέλος, δε θα μπορούσα παρά να μοιραστώ τα λόγια του Βίκτορ Ούγκο: “το θέατρο απειλείται πάντα από τον αφανισμό του, ειδικά μετά την άνοδο του κινηματογράφου, της τηλεόρασης και, στις μέρες μας, των ψηφιακών μέσων. Η τεχνολογία εισέβαλε στη σκηνή και εκμηδένισε την ανθρώπινη διάσταση… Προσπάθησε να μετατρέψει το θέατρο σε μια επίδειξη βεγγαλικών ή σε μια εκθεσιακή ατραξιόν…
Το θέατρο είναι ένα ζωντανό πλάσμα που καταστρέφει τον εαυτό του όταν δημιουργείται, όμως πάντα ξεπροβάλλει από τις στάχτες του. Είναι μια μαγική επικοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι δίνουν και παίρνουν κάτι το οποίο τους μεταμορφώνει. Το θέατρο αντανακλά το υπαρξιακό άγχος του ανθρώπινου είδους και ξεδιαλύνει την ανθρώπινη κατάσταση. Δεν είναι οι δημιουργοί του που μιλούν μέσα από το θέατρο, αλλά η κοινωνία της κάθε εποχής. Το θέατρο έχει ορατούς εχθρούς την έλλειψη της καλλιτεχνικής Παιδείας στην παιδική ηλικία, τη φτώχεια που κρατά το κοινό μακριά, καθώς και την αδιαφορία και την ολιγωρία των κυβερνήσεων που θα έπρεπε να το προωθούν.”
Το Θέατρο είναι…μια παγκόσμια παιδευτική γλώσσα
Αλεξάνδρα