Στη συγκεκριμένη περίπτωση το youtube θα με απασχολήσει ελάχιστα μιας που τις τελευταίες δύο εβδομάδες ακούω πολύ συχνά τους δίσκους των Calexico για ζέσταμα. Όπως σε κάθε περίπτωση που ενδιαφέρομαι για τη δισκογραφία ενός καλλιτέχνη, το βασικό που παρατηρώ ακούγοντας την είναι η εξέλιξη. Και έχει τεράστιο ενδιαφέρον η σταθερότητα των Calexico στο χρόνο. Στα σχεδόν 20 χρόνια παρουσίας τους στη μουσική, καταφερνουν σε κάθε τους νέα δουλειά να αναμειγνύουν το indie rock με latin στοιχέια και country διαθεση. Και όλα αυτά σε άκρως δυναμικές μελωδίες. Είναι ευχάριστο να τους ακούς. Πολλές φορές εθιστικό. Το εθιστικό στη μουσική μεταφράζεται σε ποσότητα repeat.
Το πρώτο μου repeat ήταν το Stray. Και λογικά πολλών άλλων καθώς ήταν soundtrack σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή. Έτσι άλλωστε τους ανακάλυψα, από αυτό το κομμάτι. Στην πορεία με τράβηξε η πιο Μεξικάνικη πλευρά τους, χαρακτηριστικά παραδείγματα το Inspiracion,το El Picador και το Tres Avisos. Και τελικά νομίζω πως συνδέθηκα απόλυτα μαζί τους με το Crystal Frontier το οποιο δεν κατάφερα να ξεπεράσω ποτέ. Συνδυάζει άρτια όλα τα στοιχεία που θέλουν να βάλουν στο έργο τους. Όλες τις μουσικές σχολές. Αν με ρώταγε κανείς γι’αυτούς, θα επέλεγα το συγκεριμένο τραγούδι σαν απάντηση.
Για να μην ξεφύγω εντελώς από τον τίτλο θα σας δείξω απλά ότι μάλλον και ο υπόλοιπος κόσμος ακολούθησε την πορεία μου. Αυτά που έχουν “αναζητηθεί” περισσότερο στο youtube είναι πάνω κάτω αυτά που ανέφερα παραπάνω.
Δε μπορώ να πώ ότι έχω αγαπημένο άλμπουμ. Έχω πολλά αγαπημένα τραγούδια. Άρα με την απλή παιδική μέθοδο του “προτιμώ τα άλμπουμ που έχουν μέσα τα τραγούδια που μου αρέσουν πιο πολύ” θα διάλεγα τα
The Black Light (1998), Hot Rail (2000), Algiers (2012). Είναι αυτά που έχω ακούσει περισσότερο, που με “κόλλησαν”, με κράτησαν, με έκαναν να επιστρέφω ξανά και ξανά.
Στους Calexico αυτό που με έχει μαγνητίσει είναι το συναίσθημα που σου δημιουργεί η μουσική τους. Αυτή την εσωτερική ένταση. Δεν είναι έυκολο να συμβεί. Μπορώ να σκεφτώ άπειρα τραγούδια και καλλιτέχνες που μ’αρέσουν πολύ αλλά δεν καταφέρνουν να μου βγάλουν αυτό το συγκεκριμένο συναίσθημα που μοιάζει με συγκίνηση. Ναι συγκίνηση. Πόσο περίεργο; Σε όλους έχει συμβεί να νιώσουν ότι μια μουσική τους έχει συγκινήσει χωρίς να ξέρουν γιατί. Έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος αλγόριθμος πίσω από αυτό. Μια συγκεκριμένη αλληλουχία από νότες που αν την πετύχεις φτιάχνεις “συγκινητική” μουσική. Δεν έχει να κάνει με το στίχο ή με το αν ένα τραγούδι είναι μπαλάντα ή αν σου θυμίζει κάτι απο το παρελθόν. Απλά είναι συγκινητικό. Ε, αν λοιπόν υπάρχει ένας τέτοιος αλγόριθμος τον έχουν ανακαλύψει οι Calexico. To Splitter είναι ένα καλό παράδειγμα σε αυτό που περιγράφω.
Αν δεν νιώσετε το ίδιο μην ανησυχήσετε. Απλά για σας ίσως υπάρχει ενας διαφορετικός αλγόριθμος από το δικό μου. Τον οποίο σίγουρα κάποιος άλλος μουσικος θα έχει ανακαλύψει. Αυτό μάλλον είναι κάτι που ο καθένας μπορεί να γνωρίζει μόνο για τον εαυτό του.
Σταυρούλα Κουλίτση