«Τετάρτη βράδυ απ’το δυαρι γέλια κουβέντα και μουσική» τραγουδούσε η Μελίνα Ασλανίδου πριν από λίγο στον ραδιοφωνικό σταθμό. Η γειτονιά έχει παράξενα χαμηλό φως σήμερα και απ’το διπλανό δυάρι σιωπή…ούτε γέλια ούτε κουβέντα ούτε μουσική, σκέφτομαι ενώ παρατηρώ έξω από το παράθυρο.
Μια ισπανική μελωδία ξεπηδάει σιγα-σιγά και η φωνή που ερμηνεύει μιλά για τον έρωτα από όσα μπορώ να καταλάβω. Βλέπεις οι γνώσεις μου στα Ισπανικά περιορίζονται, τώρα αρχίζω να μαθαίνω καλύτερα. Τα μάτια μου κλείνουν για μια στιγμή και όλη μου η ύπαρξη μου κυριεύεται από τη μουσική…Οι παλμοί μου συντονίζονται απόλυτα στους στίχους κάνοντάς τους πιο καθαρούς.
Αναρωτιέμαι πόσα συναισθήματα κατέκλυσαν το συνθέτη του. Μήπως Αγωνία; Η μήπως η ένταση ενός αδιάκοπου πόνου; Ή οργή μιας ιδέας που τελικά έγινε ανούσια;; Ο τίτλος του, σου φώναζε Να Ερωτεύεσαι… μια προτροπή σαν κάτι να ήθελε να ακουστεί αλλά πνιγόταν, κρυβόταν και σιγά-σιγά εξαφανιζόταν λες και ήταν το πιο κρυφό μυστικό.
Η σκέψη μου έπαιζε διάφορα παιχνίδια καθώς έτρεχε σαν αστραπή να σκαλίσει τις σκουριασμένες μου αναμνήσεις….
Ναι.. θυμήθηκα που το είχα ακούσει ξανά… Ήταν χειμώνας και έκανε τόσο κρύο. Ο νους μου δημιούργησε πάλι τα ίδια εντονα, παθιασμένα, χορευτικά βήματα. Όπως εκείνο το βράδυ. Ο δρόμος έξω έγινε καθρέφτης μου. Μια εικόνα-σκιά δημιουργήθηκε στο πλακόστρωτο στενάκι που βλεπώ. Δυό σώματα χόρευαν στη σιωπή της νύχτας βρίσκοντας το ρυθμό από την συχνότητα του ραδιοφώνου μου.
Η μελωδία λες και εξαπλωνόταν σαν ηρεμιστικό στο δυνατό κράτημά των χεριών τους, στις αισθήσεις τους. Ο άντρας την οδηγούσε σε βήματα μπροστά ή πίσω. Η γυναίκα τον ακολουθούσε άλλοτε πιστά κι άλλοτε τον παρέσερνε με θράσος στα δικά της. Απαιτούσε την προσοχή του όπως ο ταυρομάχος του ταύρου.
Τα στολίδια της τον μαγνήτιζαν κάτω από το φως του γεμάτου φεγγαριού ενώ εκείνη σαν αερικό ξέφευγε από τα απότομα σταματήματα του.
Οι στίχοι του τραγουδιού «Querer, entre cielo y mar sin fuerza de gravidad sentimiento de libertad… Querer sin jamas esperar dar solo paradar siempre y todavia mas Amar para poder luchar contra el viento y volar descubrir la belleza del mar» με είχαν ακινητοποιήσει στο τζάμι του παραθύρου και στην αλήθεια της ψεύτικης εικόνας μου.
Εκείνο το βραδυ είχα χορογραφήσει τα βήματα ενός Tango για τους δυό μας αλλά εσύ ήσουν-πάλι- απασχολημένος για τις δικές μου «παιδικές»-όπως τις έλεγες-ανοησίες. Καθώς το τραγούδι πλησίαζε στο τέλος του θυμήθηκα με πόσο θυμό έκλεισα την πόρτα πίσω μου, για να κάνει θόρυβο στη σιωπή σου. Κάτι μου έκοβε την ανάσα. Χρειαζόμουν οξυγόνο ελευθερίας.
Ήπια αθόρυβα, λιγο από το κόκκινο κρασί στο ποτήρι μου αλλά τα μάτια μου δεν γύρισαν πίσω στο δωμάτιο. Παρέμειναν στηλωμένα στο σχεδόν ανύπαρκτο φως του δρόμου.
Η μουσική υπόκρουση της εκπομπής των 97,5 έβαλε τη σκέψη μου στην αναμονή κάποια λεπτά ακόμα. Τελικά ο έρωτας είναι ανεξέλεγκτος λένε. Δεν μπορείς να τον τιθασσεύεις, να τον ελέγξεις. Όσα χαλινάρια του βάζεις τόση δύναμη έχει να τα σπάσει, να τα διαλύσει.
Μόνο η ψυχή, σύμφωνα με το μύθο, μπορούσε να τον λυγίσει. Εκείνη τον παρέλυε στο κοίταγμά της. Αποδείκνυε πως τον κρατούσε ζωντανό η ύπαρξή της. Για εκείνη παρέμενε παιδί και για χάρη της τα βέλη του τα ξόδευε αλόγιστα. Άλλα σωστά και άλλα λάθος. Κάθε που η ψυχή πληγωνόταν εκείνος πλημμυριζόταν από τρέλα και παραφροσύνη.
Ο έρωτας πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε ελεύθεροι, να ανθίζει την ψυχή μας, να παλεύει κόντρα με το δυνατό αέρα και να επιβιώνει. Να κάνει τη λογική θρύψαλλα και να είναι πηγή της Ζωής.
Ένα χαμόγελο ανακούφισης ζωγραφίστηκε στα χείλη μου, όταν την ησυχία μου διέκοψε ο ήχος των κλειδιών στην εξώπορτα. Ήταν εκείνος που μου χάρισε, λίγο καιρό αργότερα, τα βήματα του χορού που εσύ πεισματικά αρνήθηκες… Ήταν εκεί ακριβώς μπροστά μου…
«ο έρωτας πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε ελεύθεροι, να ανθίζει την ψυχή μας, να παλεύει κόντρα με το δυνατό αέρα και να επιβιώνει. Να κάνει τη λογική θρύψαλλα και να είναι πηγή της Ζωής. Κι όταν κάποιος αρνηθεί να σου δώσει αυτό που λαχταράς θα υπάρξει στο δρόμο σου κάποιος άλλος που θα σου δείξει και θα σου μάθει τα πιο όμορφα βήματα» σκέφτηκα καθώς δεχόμουν την πιο τρυφερή αγκαλιά…
Μαριαλένα Βιλλιώτη