Πώς ξέρεις πώς να επιλέξεις; Που να πας, ποιον δρόμο να ακολουθήσεις;
Κι αν ξέρεις τι θα γίνει, με τι κριτήριο θα είσαι ικανός να γνωρίσεις τι είναι καλύτερο για σένα;
Σκέψεις. Νομίζω πώς δε θα ήθελα να γνωρίζω το μέλλον. Πώς θα είναι η μέρα που θα έρθει και τι θα πώ και τι θα ακούσω. Δε θέλω να ξέρω αν θα κάνω το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου ή αν θα στερηθώ κάποιον. Δε νομίζω πώς επιθυμώ να ξέρω. Ίσως αύριο να είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Ίσως..
Θα πρέπει να τη ζήσω όμως. Μαζί με άλλες τόσες που θα έρθουν και τότε θα ξέρω. Τη τελευταία μέρα. Μόνο τότε κάποιος μετανιώνει ή κατανοεί. Ευχαριστεί ή λυπάται.
Μπορεί αύριο να γνωρίσεις τον έρωτα της ζωής σου. Ή πάλι να τον χάσεις. Μπορεί να κάνεις ένα απρόσμενο ταξίδι στο εξωτερικό, το οποίο πάντα ήθελες να κάνεις. Μπορεί να πας μια βολτα με έναν άνθρωπο που δεν ήξερες μέχρι χτες. Μπορεί να γνωρίσεις μια φωνή που θα είναι η πιο όμορφη που έχεις ακούσει ποτέ σου. Μπορεί. Μπορεί και όχι.
Γιατί να μην αδημονούμε για την επόμενη μέρα; Για την κάθε επόμενη μέρα.
Γιατί όταν έχουμε ένα πρόγραμμα να μη θέλουμε να το ακολουθήσουμε με αδημονία;
Γιατί όταν ξέρεις τι θα γίνει δε σε ενδιαφέρει. Είναι σαν να πηγαίνεις σινεμά, να κάθεσαι στην αναπαυτική καρέκλα, να κοιτάς τη μεγάλη οθόνη γεμάτη ερωτήματα και αγωνία γι’αυτό που θα δεις και ο διπλανός σου να σου αποκαλύπτει το τέλος. Ω δυστυχία.
Τι νόημα, αναρωτιέμαι συχνά, έχει να ξέρεις το τέλος της ιστορίας; Αφού θές να τη γνωρίσεις ακριβώς γι’αυτό. Επειδή έχει κάτι να σου πει, μέσα από τη πορεία της. Από το ταξίδι της.
Από την άλλη, όταν ξέρεις τι θα συμβεί δε φοβάσαι. Δε φοβάσαι; Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Νομίζω πως μεγαλύτερος φόβος είναι να γνωρίσεις τι θα έρθει, παρά να έρθει ξαφνικά. Να έχεις σκεφτεί τις πιθανότητες, τα ενδεχόμενα κινδύνου, αποτυχίας.
Ο δρόμος που ακολουθείς έχει μεγάλη σημασία. Μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις τι θα είναι καλό και τι μέτριο. Ποιο βήμα θα σου φέρει ευτυχία, δυστυχία. Ποιο θα σε φέρει πιο κοντά στη ζωή, ή στο θάνατο. Ψυχικό και σωματικό.
Θα μπορούσες να ρίξεις μια ματιά στο παρελθόν. Να ξαναζήσεις όλες τις στιγμές που αν γνώριζες τι θα ακολουθούσε θα ενεργούσες διαφορετικά. Δεν το ήξερες όμως, υπήρχε λόγος. Συχνά συνήθιζα να λέω πως ‘όλα συμβαίνουν για έναν λόγο’. Κάτι υπηρετεί αυτή η τάξη-αταξία των γεγονότων. Για κάποιο λόγο υπάρχουν και για κάποια αιτία εμείς υποφέρουμε από αυτά.
Για κάποιο λόγο.
Κανείς δε θέλει να ξέρει το τέλος της ταινίας. Και δε μπορεί άλλωστε, όταν δεν είναι κανείς εκεί να του το αποκαλύψει.
Και ρωτάω ξανά. Θες να ξέρεις το τέλος; Της ταινίας.
Ν.Α