Παγκόσμια ημέρα φιλίας: «Υπάρχει φιλία;»

Παγκόσμια ημέρα φιλίας: «Υπάρχει φιλία;»

Φίλος: άτομο με το οποίο αναπτύσσει κάποιος μια (στενή) κοινωνική σχέση, η οποία βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη, συμπάθεια, εκτίμηση.

 Έχεις φίλους; Πάντα με ταλάνιζε αυτή η ερώτηση… και πότε-πότε τη ξεχνούσα και με ξεχνούσε κι αυτή. Όμως ποτέ δεν είχα μια άμεση και καθαρή απάντηση να της δώσω. Οι ερωτήσεις έχουν και ανάλογες απαντήσεις, σκεφτόμουνα και προσπαθούσα με πολλή προσοχή να περιγράψω κάτι αντάξιο της πραγματικότητας. Read more

Οι ανούσιες συναναστροφές είναι φυλακή

Οι ανούσιες συναναστροφές είναι φυλακή

Ανούσιες συναναστροφές! Τόσο τοξικές και τόσο αναπόφευκτες ταυτόχρονα. Πληγές και πλήγματα στις ανθρώπινες ζωές μα κάποτε σχεδόν αναγκαίες. Η βαβούρα των πολλών, η μαζικότητα των απόψεων, ο μερικός εκχυδαϊσμός της συμπεριφοράς
έγιναν πλέον συνήθεια φορτική για μερικούς και βάρος ασήκωτο για κάποιους άλλους. Βουτιές σε τετριμμένες συζητήσεις, άλματα κουλτούρας και καλλιέργειας, άνθρωποι ολότελα ανόμοιοι. Κι όμως φίλοι καλοί ή πιο σωστά  πιστοί συνομιλητές της καθημερινότητας.

Read more

‘Οταν το χουχούλισμα συναντά…

‘Οταν το χουχούλισμα συναντά…

Καιρός για ταινίες ;;;
ταινίες παλιές, που δεν έχει τύχει να δείτε ή ταινίες που όσες φορές και αν τις έχουμε δει πάντα υπάρχει ακόμα μια φορά που θα μείνουμε καθηλωμένοι μπροστά στην οθόνη για αυτές.
Read more

Ήταν μόλις 18 χρονών…

Ήταν μόλις 18 χρονών…

Ήταν φθινόπωρο. Μία συνηθισμένη Δευτέρα. Άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και πήγε στο σαλόνι όπου ήταν μαζεμένοι οι δικοί της. Ήταν βουρκωμένη και μόλις τους αντίκρυσε άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Χώθηκε στην αγκαλιά της μητέρας της και είπε “Σας χρειάζομαι.. Χρειάζομαι βοήθεια.” Κανείς δεν είχε καταλάβει μέχρι τότε. Κανείς δεν είχε υποπτευτεί. Ήταν μόλις 18 χρονών.

Read more

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία

Και ξαφνικά είδα την ασπρόμαυρη φωτογραφία σου, αυτή που κοιτάς λίγο χαμηλά προσπαθώντας να δείξεις σοβαρός. Μου έκανε εντύπωση που τα μάτια σου απέφευγαν την κάμερα. Εσένα πάντα σου άρεσαν οι φωτογραφίες με τις γκριμάτσες, οι ανούσιες και οι περίεργες.

Ήταν έτσι τραβηγμένη με στόχο να φαίνεται το αγαπημένο σου τατουάζ στον ώμο. Είχε συναισθηματική αξία για σένα. Σου θύμιζε πόσο δεμένος ήσουν είσαι και θα είσαι με τους φίλους σου. Φαινόταν και κάτι σαν χορδή, ίσως ήταν η κιθάρα σου, η επέκταση του χεριού σου.

Έμεινα απορροφημένη να την κοιτάζω, δεν την προσπέρασα… όπως έκανα συνήθως με τις φωτογραφίες σου. Εκείνη είχε κάτι διαφορετικό από τις άλλες, κάτι ιδιαίτερο. Άραγε έπαιζες ή έγραφες μουσική όταν ο φωτογράφος αιχμαλώτισε εκείνη τη φωτογραφία;; Read more

Ο δικός μου Αύγουστος

Ο δικός μου Αύγουστος

Και κάπως έτσι άλλο ένα ακόμα Καλοκαίρι περνούσε, μακριά από την πόλη, μακριά από τoυς φίλους και την οικογένεια σου… Μέσα σε έναν Αύγουστο που για τους περισσότερους είναι ξέγνοιαστος, ο δικός σου είναι κάπως διαφορετικός.

Κι ενώ οι φίλοι σου είναι κάπου μακριά και πλατσουρίζουν σε κάποια παραλία ή πίνουν κοκτέιλ σε κάποιο καινούριο μπαράκι, εσύ σε ένα άλλο σημείο της γης πίνεις καφέ, βλέπεις “Υπέροχα Πλάσματα” και ονειρεύεσαι. Read more

Ο μόνος τρόπος να’χεις κάποιο φίλο, είναι να είσαι φίλος του….

Ο μόνος τρόπος να’χεις κάποιο φίλο, είναι να είσαι φίλος του….

Έφτασε πάλι  βράδυ, μια «σκληρή μέρα» βρίσκεται στο τέλος της και πηγαίνει για ουζάκι με την φίλη της…. Κομμάτια από τις σκληρές λέξεις που είπε και άκουσε, η φίλη της την αντιμετωπίζει σαν το πιο εύθραυστο κόσμημα της συλλογής της.. Νιώθει τόσο ασφαλής μαζί της, την κοιτάει και της λέει «Μην ανησυχείς..Είμαι καλά… Θα περάσει»…. Αυτή την κοιτάει, χαμογελάει και γνέφει καταφατικά.. Ξέρει τόσο καλά να την διαβάζει που αντιλαμβάνεται κάθε σπασμένο κομμάτι του εαυτού της. Δε μπορούν να πούν ψέματα η μία στην άλλη, αφού ένας πραγματικός φίλος ακούει προσεκτικά αυτά που έχουμε να του πούμε, αλλά ακόμα πιο προσεκτικά αυτά που του λέμε χωρίς λέξεις….Πίνουν το ουζάκι τους και χαζολογάνε  σχολιάζοντας το νεαρό δίπλα με το παχύ «λ».

Read more

Ποτέ δεν είναι αργά…

Ποτέ δεν είναι αργά…

Το μήνυμα της Μαρίνας, μιας μαθήτριας Α’ γυμνασίου….μέσα από την ιστορία της

 Ήταν μια κλασική μέρα στο σχολείο μέχρι την αναπάντεχη συζήτηση με την κ. Μαρία. Εγώ τελείωνα το χυμό μου και κατευθυνόμουν προς τον κάδο για να πετάξω το κουτάκι. Η κ. Μαρία, η μασκότ του σχολείου μας, η καθαρίστρια  με παρατηρούσε και αφού με πλησίασε μου είπε «Μπράβο!». Εγώ την κοίταξα με απορία γουρλώνοντας τα μάτια μου.

-Γιατί μου είπατε Μπράβο;
-Μα, γιατί πέταξες το σκουπιδάκι στον κάδο. Ξέρεις πόσα σκουπιδάκια μαζεύω καθημερινά κάτω από τα δέντρα του προαυλίου;
Η κ. Μαρία συνέχιζε να σκουπίζει και εγώ πήγα στην τάξη μου. Read more

Μάνα: μια διαφορετική προσέγγιση

Μάνα: μια διαφορετική προσέγγιση

Ένα κυριακάτικο πρωινό με βρήκε καθισμένη στον καναπέ  να εναλλάσσω για κάμποση ώρα τα κανάλια της τηλεόρασης. Έψαχνα  να  βρω κάτι να τραβήξει  την προσοχή μου. Λίγο πριν τα παρατήσω,  ένα πρόγραμμα με θεματική ενότητα «Σχέσεις  Γονέων και  Παιδιών: Ο δεσμός με τη μητέρα» μόλις άρχιζε και μου φάνηκε άκρως δελεαστικό.

Ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένη και συντονισμένη στη ροή του θέματος. Οι απόψεις  που εκφράζονταν  από παρουσιαστές  και προσκεκλημένους  ήταν ποικίλες και  οι τοποθετήσεις ήταν ιδιαίτερα  ενδιαφέρουσες.  Άλλοτε διατυπώνονταν με ένταση και άλλοτε με χαμηλότερους τόνους, ενδεχομένως ανάλογα με το πόσο προσωπικά ήταν τα βιώματα των ομιλητών.

Παρόλη την αντιπαράθεση μεταξύ τους όλοι κατέληξαν στο συμπέρασμα «πως η σχέση των παιδιών με τη μητέρα είναι  ανιδιοτελής, ουσιαστική, μοναδική, ηθική και υποστηρικτική».  Όλοι  ανεξαιρέτως  μιλούσαν  με ενθουσιασμό για τα προτερήματά της παρουσιάζοντάς τα με τέτοιο μεθυστικά,  ιδανικό τρόπο που ειλικρινά  ομολογώ πως είχα εντυπωσιαστεί με την τόση εξιδανίκευση.   Read more

και όλοι μείναμε ίδιοι…

και όλοι μείναμε ίδιοι…

Σάββατο βράδυ 12 παρά και όλα μοιάζουν κλασικά.. Ίδιες συνθήκες, ίδια πρόσωπα με κάποιες αυξομοιώσεις, ίδια συναισθήματα (;) και οι πρωταγωνιστές έτοιμοι να ξεκινήσουν την παράσταση τους. Κοιτάς γύρω και είναι απλά σα να ζεις στιγμές σε επανάληψη, ενώ πριν έχεις σκεφτεί πόσο αμήχανα θα νοιώθεις..πόσος καιρός πέρασε από όταν τους είδες, πως θα τους μιλάς, αν θα έχει κοινά και αν ..αν…αν… Άσκοπες σκέψεις και προβληματισμοί, όλα ίδια, μετά από τα πρώτα λεπτά νοιώθεις ότι όλα σου είναι τόσο οικεία και εσύ απλά πρέπει να είσαι ο εαυτός σου.

Όλοι είναι ίδιοι, κανείς δεν άλλαξε, κανείς δεν απέκτησε λίγη παραπάνω σοφία λόγω των χρόνων που πέρασαν…Μα, “Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, απλά γίνονται κάτι λίγο περισσοτέρο από αυτό που πραγματικά είναι …” έτσι λέει ο λαός και αποδείχτηκε για ακόμη μια φορά σοφός.  Read more