Ξενοδοχείο 5 αστέρων

Ξενοδοχείο 5 αστέρων

Άρχισα να μαζεύω τα πράγματά μου, να αδειάζω τις ντουλάπες μου, να γεμίζω τις βαλίτσες μου και τις άδειες κούτες που βρίσκονται στη μέση του δωματίου εδώ και μέρες, περιμένοντας καρτερικά μπορώ να πω, να γεμίσουν. Δεν έβρισκα τη δύναμη, για να μην πω το κουράγιο,να τις κλείσω,να τις σφραγίσω. Τις  προσπερνούσα αποφεύγοντας να τις κοιτάζω γιατί κάθε φορά που το έκανα τα μάτια μου γίνονταν υγρά και ασταθή.

Οι εικόνες έρχονταν με τρομερή ταχύτητα μπροστά στα μάτια μου αφήνοντάς με για μερικά δευτερόλεπτα ακίνητη στο δωμάτιο. Δεν έπαιρνα μυρωδιά το πότε το υγρό στα μάτια μου γινόταν ποτάμι και θύελλα. Περνούσαν οι ώρες και γω εκεί, κάτω στο πάτωμα να μαζεύω τα κομμάτια του παζλ για να κλείσει εντελώς ο κύκλος που πριν αρκετά χρόνια άνοιξε. Ομολογώ πως προσπάθησα πολύ μέχρι να αποφασίσω να τον κλείσω.

Κάθε φορά λοιπόν που ξεκλείδωνα την πόρτα εδώ και ένα μήνα περίπου ένιωθα την καρδιά μου να επεξεργάζεται κάθε γωνιά του σπιτιού σαν να ήταν κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό, κάτι τόσο σημαντικό, κάτι που δεν είχα προσέξει, κάτι που τελικά είχε τόση αξία. Ακόμα και το ξεσκόνισμα μου φαινόταν ως κάτι μη φυσιολογικό. Αλλά αυτή η ώρα του ξεσκονίσματος ήταν νομίζω η πιο οδυνηρή, επειδή τα μάτια μου βούρκωναν συχνότερα (φυσικά,δεν ήταν από την σκόνη).  Read more

Η επιστροφή …

Η επιστροφή …

Και να λοιπόν που μετά από δέκα χρόνια φοιτητικής ζωής, καλοπέρασης, ξεγνοιασιάς, ανεξαρτησίας και ατελείωτων ξενυχτιών χωρίς να αναγκάζεσαι να  απαντάς σε ένα ακουστικό που ξεφωνίζει την ίδια μονότονη μαμαδίστικη ερώτηση στις τέσσερις τη νύχτα «Πού είσαι  τέτοια ώρα;» έρχεται η στιγμή που λόγω των συνθηκών αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις την πρωτεύουσα και να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου για να επιστρέψεις στο πατρικό σου. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις ότι ένα κεραμίδι από κάπου, κάπως, κάποτε πέφτει στο κεφάλι σου και εσύ δεν κρατάς ούτε καν ομπρέλα. Ουφ… και τώρα τι κάνω;;

Φαντάζομαι πως αυτή είναι μια κατάσταση που δεν την αντιμετώπισα μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι φοιτητές, που κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης,  αποφάσισαν με «βαριά καρδιά» να επιστρέψουν στα πατρικά τους σπίτια προκειμένου να μειωθούν τα έξοδα τους, να ανακουφίσουν οικονομικά τις οικογένειές τους και να αναζητήσουν επαγγελματική στέγη σε κάποια άλλη πόλη εκτός της πολυπληθής και «πολυάνεργης» πλέον Αθήνας αλλά τόσο μα τόσο πολύχρωμης και αβάσταχτα επιφορτισμένης με το χρέος της εκπλήρωσης των ονείρων μας. Read more