H αδιαφορία της καθημερινότητας

H αδιαφορία της καθημερινότητας

Μέσα σε γνωστά και άγνωστα σοκάκια του γεωγραφικού χώρου που μας περικλείει συναντά κανείς κάτι, το οποίο δεν του κάνει καθόλου εντύπωση. Η απάθεια με την οποία αντικρίζει κανείς την καθημερινότητα έχει τις ρίζες της στον τρόπο λειτουργίας της. Από την ανατολή του ήλιου μέχρι την εναλλαγή του με την σελήνη οι κινήσεις, οι εργασίες, οι δραστηριότητες και οι διάλογοι των περισσότερων ανθρώπων διακρίνονται από την έλλειψη ποικιλίας. Οι σκηνές, οι οποίες διαδραματίζονται σε καθημερινή βάση ανακαλούν τους Μοντέρνους Καιρούς του Τσάρλι Τσάπλιν, όπου ο άνθρωπος, ως εξάρτημα ενός καλοκουρδισμένου συστήματος, έχει την ευθύνη, παράλληλα, για την εύρυθμη λειτουργία του, προκειμένου να μην υπάρξει κάποια βλάβη, η οποία θα προκαλέσει οποιαδήποτε διαταραχή στο σύμπαν της επαναλαμβανόμενης ρουτίνας. Έτσι και σήμερα όλοι λαμβάνουν μια θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αναλαμβάνοντας ανάλογες ευθύνες και υποχρεώσεις, μέσα σε προκαθορισμένα πλαίσια.

Read more

Πολύ επιτυχημένοι, πόσο ευτυχισμένοι;

Πολύ επιτυχημένοι, πόσο ευτυχισμένοι;

Η σύγχρονη εποχή θέλει ανθρώπους επιτυχημένους με γοητεία και αίγλη, με κοσμικές συνήθειες και ελαφρές συμπεριφορές, ηθικά ασύστολους και επαγγελματικά αμείλικτα κυρίαρχους. Παράλληλα οι επιτυχημένοι είναι απαραίτητα οξυδερκείς και ταλαντούχοι , που πάντα και παντού ελίσσονται και εξελίσσονται.

Φυσικά, η μεγαλύτερη επιτυχία τους έγκειται στην οικονομική τους καταξίωση, εφόσον ζουν και δρουν σε μία αρρωστημένα υλιστική κοινωνία, όπου τα χρήματα βασιλεύουν και οι θεράποντές τους ευημερούν και αποθεώνονται. Read more

Μετά το σκοτάδι το φως

Μετά το σκοτάδι το φως

Δύσκολοι και πυκνοί οι καιροί που σημάδεψαν την γενιά μας και σημαδεύουν ανεξίτηλα τις επόμενες γενιές. Είναι αδιαπέραστοι και μουντοί για ανθρώπινα σχέδια, απ’ την πιο απλή ως την πιο τολμηρή πρωτοβουλία.

Δεσμευμένοι ορίζοντες οι οποίοι ξεκινάνε από το πλην μηδέν και επαγγελματικά όνειρα που στόχευαν στο άπειρο, βρέθηκαν εγκλωβισμένα στις συμπληγάδες των καιρών.

Κάθε ανυπόταχτο πνεύμα και κάθε ελεύθερο πέταγμα, κινδυνεύει να συνθλιβεί από τους υποδαυλιστές κάθε μεθοδευμένης παραπλάνησης που καραδοκούν σε κάθε βήμα της κοπιαστικής διαδρομής.

Read more

Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

wtd

Η 5η Οκτωβρίου καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, προκειμένου να τιμήσει πάνω από 60 εκατομμύρια μαχόμενους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο, που με το έργο τους συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία των κοινωνιών.

Μια γιορτή λοιπόν, για κάθε ένα εκπαιδευτικό, που θα τον ονομάζαμε “δάσκαλο” με την αίγλη που είχε η λέξη στα παλιά τα χρόνια και “ιδανικό δάσκαλο” με την ιδεατή έννοια που ψάχνουμε στις μέρες μας. Προσεγγίζοντας τον όρο “ιδανικός δάσκαλος” δε μπορώ παρά να σας περιγράψω μερικούς από τους δασκάλους μου….γιατί όντως κάποιοι από αυτούς είναι ιδανικοί….και ακόμα έχω τέτοιους και ας μεγάλωσα αρκετά και ας είμαι και η ίδια δασκάλα….

Δάσκαλος, αυτός που προσπαθώντας να διδάξει τους μαθητές του χάνεται στην ομάδα των μαθητών του και γίνεται ένα με αυτούς. Κι όμως, παραμένει δάσκαλος και αρχηγός της ομάδας χωρίς να το επιβάλλει, απλά γιατί εμπνέει το σεβασμό και δε τον αποζητά. Έτσι, στη διδασκαλία κρατάει το ρόλο του, αλλά δεν έχει ως πρωταρχικό σκοπό τη διδασκαλία της ύλης τους, αλλά να να δώσει μια άλλη προοπτική στην ομάδα-τάξη του. Όταν  ο δάσκαλος έχει επί πλέον εμπειρίες που αποκτήθηκαν έξω από το σχολείο και έξω από το αντικείμενο των σπουδών  του τότε κρατά ένα χρήσιμο εργαλείο μάθησης που τον διευκολύνει, καθώς εμβολιάζει   το λειτούργημά του με  άλλες, υψηλότερες, προοπτικές. Από την κατανόηση της σπουδαιότητας που έχει η συνεργασία και  η ομαδική εργασία μέχρι την εμφύσηση της ευγενούς άμιλλας και πλήθος άλλων. Δάσκαλοι που δαπάνησαν σημαντικό χρόνο και  κόπο σε εναλλακτικές δραστηριότητες, μπαίνουν στην τάξη με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το σχολείο πρέπει να ταυτίζεται  με την ευρύτερη εικόνα της κοινωνίας.

 Επιπλέον, ο δάσκαλος πρέπει να είναι τεχνολογικά επαρκής, καθώς στις μέρες μας  η παραδοχή ότι «δεν είμαι καλός στη χρήση υπολογιστή» μοιάζει με ομολογία ανικανότητας. Πως είναι δυνατόν, όταν η πλειοψηφία των μαθητών έχει ήδη σημαντική ευχέρεια στη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, να μην έχει ο δάσκαλος; Άρα, είναι απαραίτητο να έχεις τις απαραίτητες τεχνολογικές γνώσεις και να βρίσκεται σε μια φάση συνεχούς επιμόρφωσης. Τότε μιλάμε για ένα δάσκαλο, που αρχικά έχει “δουλέψει” και έχει διαμορφώσει μια πολύπλευρη προσωπικότητα που συμβαδίζει με την εποχή και άρα αποτελει το πιο κατάλληλο πρότυπο για καθένα από τους μαθητές τους.  Read more