Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε στους πολίτες της να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως δικαίωμα και την αναρχία ως ευδαιμονία”. Αυτή ήταν η περιγραφή που είχε πομπωδώς εκστομίσει στον λόγο του Περί Ειρήνης, ο Ισοκράτης, για την δημοκρατία της εποχής του. Η εικόνα που έχουμε σήμερα ίσως παρατηρήσετε πως ομοιάζει επικίνδυνα με αυτήν την εκδοχή. Αυτό που σήμερα διαφέρει είναι οι μεταβλητές της δημοκρατικής εξίσωσης, μεταβλητές που έχουν εντάξει μέσα τους τον ψηφιακό κόσμο και τον καταναλωτισμό της νέας εποχής. Στον Δυτικό κόσμο τείνουμε να θεωρούμε την ζωή μας ως βαθειά δημοκρατική. Ψηφίζουμε, δικαιούμαστε το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι και γενικά δυνάμεθα να εκφράζουμε ελεύθερα την γνώμη μας, να εκφράζουμε τις απόψεις και τις ιδεολογίες μας. Και ίσως πράγματι να ζούμε κάτω από ένα τέτοιο καθεστώς. Όμως αυτό που δεν κατανοούμε είναι πως αυτό δεν είναι δημοκρατία. Η τουλάχιστον όχι μόνο αυτό. Στην δημοκρατία οι άνθρωποι δεν ζουν στην πόλη ή στο κράτος επειδή γεννήθηκαν εκεί αλλά επειδή το θέλησαν. Στην δημοκρατία οι πολίτες σέβονται τον νόμο και τους συνανθρώπους τους, όχι επειδή αυτό τους επιβάλλεται ή τους προβάλλεται, αλλά επειδή έχουν υποστεί έναν εθισμό ανάλογο με αυτόν του Αριστοτέλη. Στην δημοκρατία τελικά, οι άνθρωποι διαλέγονται μεταξύ τους, βοηθούν ο ένας τον άλλον, τρυγούν την ελευθερία του λόγου, της πράξης και της ιδέας, ηθελημένα και χωρίς ενδοιασμούς. Read more