Τι γεύση έχουν τα σταφύλια της οργής;

Τι γεύση έχουν τα σταφύλια της οργής;

“Κανένα δώρο δεν θα εξαγοράσει την αγάπη ενός ανθρώπου, όταν του έχεις στερήσει την αγάπη για τον εαυτό του.” Τζων Στάινμπεκ

Κύλησε ήδη ο Αύγουστος, ο κατεξοχήν μήνας των διακοπών αλλά και των σταφυλιών. Πολλοί είναι αυτοί που αγαπούν το σταφύλι καθώς είναι καρπός πρόθυμος να ικανοποιεί όλες τις αισθήσεις σε κάθε του μορφή, μεστός στη γεύση, συχνά μεθυστικός και οπτικά ελκυστικός. Επομένως, η προσαρμοστικότητα και η πολυμορφία του χαρίζουν μαζική επιρροή στα πλήθη πάντοτε κατά την κατάλληλη εποχή. Όσο για την ηδύτητά του, αυτή οφείλεται στην υπομονή που εκδηλώνει ο χρόνος για την ωρίμα(ν)σή του.

Read more

Η απώλεια λένε πως μπορεί να σε ρημάξει

Η απώλεια λένε πως μπορεί να σε ρημάξει

Όποτε τελειώνει μια προετοιμασία νιώθω άδειος. Εγώ είμαι απλά εκεί σε ένα υπόγειο και περιμένω. Mου τους φέρνουν, κάθε φορά το ίδιο γυάλινο βλέμμα. Πλύσιμο, καθάρισμα, ξύρισμα, μακιγιάζ. Δουλεύω με τα καλύτερα υλικά. Aκριβά, αλλά κρατάνε. Μέχρι να πέσει η πρώτη φτυαριά χώμα πάνω στο ξύλο. Μετά ας γίνει ότι θέλει. Έτσι και αλλιώς ποιος θα σε δει; Σκοτάδι μόνο.

Καμία φορά έτσι όπως στέκομαι και κοιτάζω από τα στενόμακρα παράθυρα του υπόγειου τον κόσμο να περνά. Ποδιά μόνο ποδιά. Υποψήφιοι πελάτες. Φαντάζομαι ότι γίνεται σεισμός. Το δωμάτιο κουνιέται πέρα δώθε. Αντικείμενα πέφτουν και σπανέ. Εγώ είμαι στην μέση σε μια καρέκλα. Όλα γίνονται σε αργή κίνηση. Δεν νιώθω πανικό, ζωντανός νιώθω. Το βουητό που ακούγεται από τα έγκατα, είναι σαν σύνθημα που κάνει την καρδιά μου να χτυπά και πάλι. Η πρώτη σκέψη που κάνω είναι ποιος θα καθαρίσει όλο αυτό τον χαμό. Read more

Κοιτώντας τα αστέρια

Κοιτώντας τα αστέρια

Η παραμονή μου στην πρωτεύουσα για άλλη μια φορά ήταν κουραστική. Ο δρόμος της επιστροφής από την αγχώδη πόλη, έφτανε στο τέλος της επιτέλους. Αναζητούσα λίγη ηρεμία μέσα στο καράβι που θα με μετέφερε στο νησί αλλά και στο ραδιόφωνο ψάχνοντας έναν έναν τους σταθμούς. Ανέβηκα στο πιο ψηλό μέρος του πλοίου όπου υπήρχαν ελάχιστα φώτα και εκείνο που έψαχνα ήταν εκεί μπροστά μου.  Άφησα την τσάντα μου στην άδεια θέση δίπλα μου, ξέμπλεξα τα ακουστικά μου και βρήκα στο κινητό τον αγαπημένο μου σταθμό. Συντονισμένοι στους 99,2

Το βλέμμα μου, ασυναίσθητα, σηκώθηκε ψηλά στα αστέρια που φώτιζαν τον νυχτερινό ουρανό. Το τραγούδι που ηχούσε στα αυτιά μου ήταν του Νικόλα Άσιμου με την τόσο συναισθηματική φωνή του Βασίλη Παπακωσταντίνου.  Οι στίχοι του έφεραν πέντε χρόνια μετά συγκρατημένα δάκρυα στα μάτια μου. Read more

Οι φύλακες άγγελοί μας

Οι φύλακες άγγελοί μας

Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας θα μένουν για πάντα στις καρδιές. Η απώλεια εκείνων που έχουν φύγει δεν ξεπερνιέται ποτέ απλώς μαθαίνουμε να ζούμε με αυτή, κλείνοντας στο κουτάκι της μνήμης μας κάθε τους διδαχή και φροντίδα, κάθε αγαπητική τους κίνηση και όλα τα χάδια που απλόχερα μας χαρίσανε. Read more