Ταξιδεύοντας με την ψυχή

Ταξιδεύοντας με την ψυχή

Οι περισσότεροι από εμάς λατρεύουν τα ταξίδια γιατί προσφέρουν αναψυχή, χαλάρωση, διευρύνουν τους ορίζοντες  και αποστρέφονται το ρηχό της καθημερινότητας. Αν και λίγοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να τα πραγματοποιούν συχνά για διαφόρους λόγους , τα ταξίδια είναι μαγεία και ιδιαίτερα όταν γίνονται με τη συντροφιά αγαπημένων ανθρώπων. Κι όχι μόνο τα φυσικά ταξίδια σε πόλεις, χώρες , τουριστικά θέρετρα και γραφικά χωριά αλλά κυρίως εκείνα που διανύει κανείς με την καρδιά και την ψυχή.  Άλλωστε ο Καζαντζάκης προείπε ότι τα μεγαλύτερα ταξίδια τα κάνουμε με την ψυχή μας.

Read more

Με αγάπη ειδική…

Με αγάπη ειδική…

Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα αυτισμού…
Ανέκαθεν πίστευα ότι ο κόσμος των παιδιών είναι ο πιο μαγικός, ο πιο ξεχωριστός και ο πιο όμορφος. Είναι πάντα ζωγραφισμένος με τα πιο ζεστά και ανοιξιάτικα χρώματα. Τα παιδιά, ιδιαίτερα στην εποχή μας, είναι η ελπίδα μας για ένα καλύτερο και πιο αισιόδοξο αύριο, η πηγή της δύναμής μας ,το αντικαταθλιπτικό μας.  Αναρωτιέμαι αν τελικά διδάσκουμε εμείς τα παιδιά ή αυτά εμάς, ωστόσο νομίζω ότι μέσα μου γνωρίζω ήδη την απάντηση.

Στα μάτια όλων των παιδιών ανεξαιρέτως καθρεπτίζεται η αγνή και καθαρή ψυχή τους, στην καρδιά τους βασιλεύει η αγάπη, η τρυφερότητα και η ζεστασιά. Σ’ ένα τους χαμόγελο κρύβεται η αλήθεια που είναι μόνιμα φωλιασμένη μέσα τους. Mε μία αγκαλιά κι ένα γλυκό τους λόγο γεμίζεις ευτυχία, γαλήνη και πληρότητα. Είναι εκπληκτικό ότι μέσα σε λίγες μόνο γραμμές χώρεσαν τόσα πολλά συναισθήματα που πηγάζουν απ ’την επαφή μας μαζί τους. Read more

Το καταφύγιο μου

Το καταφύγιο μου

Γράψιμο! Το καταφύγιο μου από μικρή. Κάθε φορά που δεν αισθανόμουν καλά και ήθελα να κλειστώ στον εαυτό μου, άκουγα μουσική και άρχισα να γράφω πως νιώθω. Μετά από λίγα λεπτά συνερχόμουν, ένιωθα και πάλι δυνατή! Το να καταθέτω τον εσωτερικό μου κόσμο σε μια λευκή κόλλα χαρτί ήταν το φάρμακό μου. Με τα χρόνια το γράψιμο εξελίχθηκε από μια εσωτερική ανάγκη του να αισθανθώ εγώ καλά σε ανάγκη να περάσω τα μηνύματά μου στην κοινωνία. Αρχές γυμνασίου άρχισα να γράφω στίχους. Μιλούσα για τη φιλία, την αγάπη, τον έρωτα. Πίστευα ότι αυτά που γράφω ενδιαφέρουν και άλλους συνομηλίκούς μου. Θεωρούσα ότι όλοι λίγο πολύ είχαμε τις ίδιες ανησυχίες. Γύρω στα 15 ξεκίνησε μια περίοδος συνειδητοποίησης για μένα. Τι εννοώ? Τα μαθήματα που διδασκόμουν, το άλυτο πρόβλημα της σχολικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, με παρότρυναν να σκεφτώ πιο σοβαρά. Έτσι τα κείμενα μου, που προσέγγιζαν το στυλ έκθεσης πια, είχαν έναν καταγγελτικό χαρακτήρα. Επισήμαινα στα γραπτά μου τα κακώς κείμενα, εκθέτοντας πάντα στο τέλος την οπτική μου για το πως μπορεί να βελτιωθεί η εκάστοτε κατάσταση. Στο λύκειο συμμετείχα σε διάφορους διαγωνισμούς επιχειρηματολογίας, όπως στη Βουλή των Εφήβων, ελπίζοντας πως η φωνή μου θα ακουστεί και γιατί όχι, ίσως να αφουγκραστεί και από άλλους. Τώρα έχω φτάσει στα 22 μου και ακόμα το γράψιμο είναι ένα από τα σημαντικότερα καταφύγια μου. Εδώ και 2 μήνες, έπειτα από παρότρυνση αρκετών κοντινών μου ανθρώπων, έχω δημιουργήσει ένα blog. Όποτε μου επιτρέπει ο χρόνος μου, ανοίγω τον υπολογιστή και αρχίζω να γράφω. Προτιμώ να μη το σκέφτομαι πολύ. Τελείως αυθόρμητα γράφω, λοιπόν, για αυτό που εκείνη τη στιγμή μου καρφώνεται στο κεφάλι. Η στιχουργική, που ξεκίνησε, ως μια προεφηβική «τρέλα», ακόμα με απασχολεί. Η θεματολογία δεν πολυαλλάζει από τότε, απλά το περιεχόμενο λόγω βιωμάτων είναι πιο στοχευμένο, πιο βαθύ. Read more

Ο καθρέφτης της ψυχής

Ο καθρέφτης της ψυχής

Πόσες φορές την ημέρα κοιταζόμαστε στον καθρέφτη; Δέκα-είκοσι φορές; Που ποτέ δεν είναι αρκετές. Και για πόση ώρα κοιταζόμαστε τη φορά; Για μερικά φευγαλέα δευτερόλεπτα ή για κάποια μακρόσυρτα λεπτά αυταρέσκειας ή αυτοαπογοήτευσης; Και πώς είμαστε τόσο πολυμήχανοι στο να επιστρατεύουμε και την τελευταία ρανίδα της φαντασίας μας στο να ανακαλύπτουμε τρόπους να ξεγελάσουμε-αν όχι να ξεπεράσουμε-ταυτήν την αυτοαπογοήτευσή μας… Αυτοί οι τρόποι μπορεί να είναι η εξερεύνηση της γεωμετρίας του προσώπου και του σώματός μας, δοκιμάζοντας όλο το εύρος των κολακευτικών γωνιών και στάσεων του, η διάφοροι συνδυασμοί ενεργοποίησης των μυών του προσώπου προς αλλαγή εκράσεων και η αφελής κατανόηση της οπτικής φυσικής… Πόσο ανεκτικοί και επιφανειακώς επικριτικοί είμαστε στην εξωτερική μας εικόνα, αλλά και πόσο εφευρετικοί είμαστε στο να ανακαλύπτουμε σε λίγα δευτερόλεπτα τρόπους για να κατευνάσουμε την απογοήτευσή μας για το είδωλο που βλέπουμε και όχι για το είδωλο που θέλουμε. Read more

Κοιτώντας τα αστέρια

Κοιτώντας τα αστέρια

Η παραμονή μου στην πρωτεύουσα για άλλη μια φορά ήταν κουραστική. Ο δρόμος της επιστροφής από την αγχώδη πόλη, έφτανε στο τέλος της επιτέλους. Αναζητούσα λίγη ηρεμία μέσα στο καράβι που θα με μετέφερε στο νησί αλλά και στο ραδιόφωνο ψάχνοντας έναν έναν τους σταθμούς. Ανέβηκα στο πιο ψηλό μέρος του πλοίου όπου υπήρχαν ελάχιστα φώτα και εκείνο που έψαχνα ήταν εκεί μπροστά μου.  Άφησα την τσάντα μου στην άδεια θέση δίπλα μου, ξέμπλεξα τα ακουστικά μου και βρήκα στο κινητό τον αγαπημένο μου σταθμό. Συντονισμένοι στους 99,2

Το βλέμμα μου, ασυναίσθητα, σηκώθηκε ψηλά στα αστέρια που φώτιζαν τον νυχτερινό ουρανό. Το τραγούδι που ηχούσε στα αυτιά μου ήταν του Νικόλα Άσιμου με την τόσο συναισθηματική φωνή του Βασίλη Παπακωσταντίνου.  Οι στίχοι του έφεραν πέντε χρόνια μετά συγκρατημένα δάκρυα στα μάτια μου. Read more

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία

Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία

Και ξαφνικά είδα την ασπρόμαυρη φωτογραφία σου, αυτή που κοιτάς λίγο χαμηλά προσπαθώντας να δείξεις σοβαρός. Μου έκανε εντύπωση που τα μάτια σου απέφευγαν την κάμερα. Εσένα πάντα σου άρεσαν οι φωτογραφίες με τις γκριμάτσες, οι ανούσιες και οι περίεργες.

Ήταν έτσι τραβηγμένη με στόχο να φαίνεται το αγαπημένο σου τατουάζ στον ώμο. Είχε συναισθηματική αξία για σένα. Σου θύμιζε πόσο δεμένος ήσουν είσαι και θα είσαι με τους φίλους σου. Φαινόταν και κάτι σαν χορδή, ίσως ήταν η κιθάρα σου, η επέκταση του χεριού σου.

Έμεινα απορροφημένη να την κοιτάζω, δεν την προσπέρασα… όπως έκανα συνήθως με τις φωτογραφίες σου. Εκείνη είχε κάτι διαφορετικό από τις άλλες, κάτι ιδιαίτερο. Άραγε έπαιζες ή έγραφες μουσική όταν ο φωτογράφος αιχμαλώτισε εκείνη τη φωτογραφία;; Read more

Mirror-mirror on the wall

Mirror-mirror on the wall

Αν μου έλεγαν να δώσω στην αυτοπεποίθηση υλική υπόσταση, θα την έκανα να μοιάζει με προβολέα. Σκεφτείτε πως είναι ένας προβολέας και πoια χρησιμότητα έχει. Υπάρχει για να καλύπτει με φως μεγάλες επιφάνειες,όπου οποιοδήποτε άλλο φως δε θα μπορούσε. Είναι δηλαδή εκεί για να φωτίζει την σκηνή πριν βγουν οι καλλιτέχνες να παρουσιάσουν αυτό που είναι να παρουσιάσουν.

Έτσι λοιπόν είναι και η αυτοπεποίθηση. Ένας προβολέας που γεμίζει φως τη σκηνή μας, όπου σκηνή είναι η ζωή και η προσωπικότητά μας. Το φως αυτό πηγάζει από μέσα μας. Από τα πολύ βαθιά κομμάτια του εαυτού μας. Εκεί δηλαδή που υπάρχει το πραγματικό εγώ μας,εκεί που βρίσκονται οι πραγματικές επιδιώξεις και τα όνειρά μας.
Read more