Γράψιμο! Το καταφύγιο μου από μικρή. Κάθε φορά που δεν αισθανόμουν καλά και ήθελα να κλειστώ στον εαυτό μου, άκουγα μουσική και άρχισα να γράφω πως νιώθω. Μετά από λίγα λεπτά συνερχόμουν, ένιωθα και πάλι δυνατή! Το να καταθέτω τον εσωτερικό μου κόσμο σε μια λευκή κόλλα χαρτί ήταν το φάρμακό μου. Με τα χρόνια το γράψιμο εξελίχθηκε από μια εσωτερική ανάγκη του να αισθανθώ εγώ καλά σε ανάγκη να περάσω τα μηνύματά μου στην κοινωνία. Αρχές γυμνασίου άρχισα να γράφω στίχους. Μιλούσα για τη φιλία, την αγάπη, τον έρωτα. Πίστευα ότι αυτά που γράφω ενδιαφέρουν και άλλους συνομηλίκούς μου. Θεωρούσα ότι όλοι λίγο πολύ είχαμε τις ίδιες ανησυχίες. Γύρω στα 15 ξεκίνησε μια περίοδος συνειδητοποίησης για μένα. Τι εννοώ? Τα μαθήματα που διδασκόμουν, το άλυτο πρόβλημα της σχολικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα, με παρότρυναν να σκεφτώ πιο σοβαρά. Έτσι τα κείμενα μου, που προσέγγιζαν το στυλ έκθεσης πια, είχαν έναν καταγγελτικό χαρακτήρα. Επισήμαινα στα γραπτά μου τα κακώς κείμενα, εκθέτοντας πάντα στο τέλος την οπτική μου για το πως μπορεί να βελτιωθεί η εκάστοτε κατάσταση. Στο λύκειο συμμετείχα σε διάφορους διαγωνισμούς επιχειρηματολογίας, όπως στη Βουλή των Εφήβων, ελπίζοντας πως η φωνή μου θα ακουστεί και γιατί όχι, ίσως να αφουγκραστεί και από άλλους. Τώρα έχω φτάσει στα 22 μου και ακόμα το γράψιμο είναι ένα από τα σημαντικότερα καταφύγια μου. Εδώ και 2 μήνες, έπειτα από παρότρυνση αρκετών κοντινών μου ανθρώπων, έχω δημιουργήσει ένα blog. Όποτε μου επιτρέπει ο χρόνος μου, ανοίγω τον υπολογιστή και αρχίζω να γράφω. Προτιμώ να μη το σκέφτομαι πολύ. Τελείως αυθόρμητα γράφω, λοιπόν, για αυτό που εκείνη τη στιγμή μου καρφώνεται στο κεφάλι. Η στιχουργική, που ξεκίνησε, ως μια προεφηβική «τρέλα», ακόμα με απασχολεί. Η θεματολογία δεν πολυαλλάζει από τότε, απλά το περιεχόμενο λόγω βιωμάτων είναι πιο στοχευμένο, πιο βαθύ. Read more →
