Παγκόσμια Ημέρα Χορού

Παγκόσμια Ημέρα Χορού

Από το 1982 και μετά, η 29η Απριλίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Χορού από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO. Η επιλογή της 29ης Απριλίου δεν είναι τυχαία καθώς ταυτίζεται με την ημερομηνία γέννησης του   Jean-Georges Noverre (29 Απριλίου 1727) , δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.

Read more

Πως αποφάσισα να «αλλάξω» τον εαυτό μου!

Πως αποφάσισα να «αλλάξω» τον εαυτό μου!

“Η μεγαλύτερη  μάχη είναι εκείνη  ενάντια στον εαυτό μας”, αυτή την ατάκα είδα γραμμένη , ενώ έψαχνα ποιο καινούργιο βιβλίο θα προστεθεί στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Έριξα μια πιο προσεκτική  ματιά στη φράση αυτή που κέντρισε τόσο το ενδιαφέρον μου. Αναρωτιόμουν αν  την είχα διαβάσει ξανά ή αν κάποιος μου την είχε μάθει. Οι λέξεις έκρυβαν ένα πολύ ισχυρό νόημα και εγώ  μόλις το συνειδητοποιούσα.

Από  μικρή θυμάμαι να δίνω διάφορες “μάχες” στην καθημερινότητα μου προσπαθώντας να εντάσσομαι  στα κοινωνικά σύνολα. Η ενασχόλησή μου με το μπαλέτο είχε δημιουργήσει  μια πειθαρχία, μια ασυγκράτητη επιθυμία να δουλεύω σκληρά για να πετύχω τα  βήματα μιας χορογραφίας ή ένα χορευτικό αυτοσχεδιασμό. Όμως στη ζωή δεν έρχονται όλα  όπως τα θέλουμε. Η σωματική μου ανάπτυξη σταμάτησε απότομα το χορό από τη ζωή μου. Εκείνη  τη μέρα έχασα και τη μάχη με τον εαυτό μου. Read more

Rosario Montoya, «Η τσιγγάνα βασίλισσα» του φλαμένκο!

Rosario Montoya, «Η τσιγγάνα βασίλισσα» του φλαμένκο!

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι στις φλέβες των τσιγγάνων ρέει η μουσική, καθώς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας τους και της καθημερινότητάς τους. Μολονότι οι τσιγγάνοι είναι σκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο και είναι ένας λαός που έχει χαρακτηριστεί άπατρις, θα μπορούσε να πει κανείς πως, τελικά, πατρίδα όλων των τσιγγάνων είναι η ίδια η μουσική και σημαία τους το τραγούδι και ο χορός. Read more

Με ρυθμό παρακαλώ

Με ρυθμό παρακαλώ

Ας φανταστούμε το εξής σκηνικό: Ένας άνθρωπος εισέρχεται σε ένα γνώριμο μέρος, στο οποίο έχει αναλάβει μια συγκεκριμένη εργασία. Πηγαίνει κάθε μέρα εκεί και συναντά τα ίδια άτομα. Οι σχέσεις που έχει μαζί τους είναι τυπικότατες (ας υποθέσουμε ότι τα άτομα που συναντά είναι ηλικιωμένοι). Οι δεύτεροι έχουν δώσει την εντύπωση ανθρώπων όχι και τόσο ενεργητικών, αφού ακόμη και στην ομιλία τους περιορίζονται στα απολύτως βασικά για την καθημερινή επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Κίνηση δεν υπάρχει πάνω τους και αν υπάρχει είναι ανεπαίσθητη.

Με άλλα λόγια δύσκολα ξεκουνιούνται από τη θέση τους. Η σιωπή είναι επιβλητική στο χώρο, για αυτό ο πρώτος χαρακτήρας μας ακούει μουσική, φορώντας ακουστικά και συνεχίζει αμέριμνος την εργασία του. Κάποτε συμβαίνει το εξής. Ένα ζευγάρι κλειδιά που έτυχε να έχει στη ζώνη του εκείνη την ημέρα κάνουν ένα ρυθμικό θόρυβο, καθώς ακολουθούν την κίνηση του σώματος του εργάτη. Εκείνος δεν το αντιλαμβάνεται, όμως οι γύρω του το έχουν συνειδητοποιήσει αμέσως. Τώρα κάτι αρχίζει να αλλάζει στο μουντό, κατά τα άλλα, τοπίο. Για πρώτη φορά παρατηρείται ενδιαφέρον για το θόρυβο που προκαλείται από τα προαναφερθέντα μεταλλικά αντικείμενα. Πόδια και χέρια σαν να ξεφεύγουν από την αγαλματένια θωριά τους και αποπειρώνται να κινηθούν στο ρυθμό. Ένα χτύπημα των δαχτύλων, ένα πάτημα του ποδιού στο πάτωμα, ένα νεύμα της κεφαλής και η αλλαγή ξεκινά. Ο χώρος παίρνει να ζωντανεύει, η διάθεση των ανθρώπων είναι εμφανώς διαφορετική, οι εκφράσεις τους μετατρέπονται σε πιο πρόσχαρες και ευγενικές. Και τότε έρχεται η καθοριστική στιγμή. Ο εργάτης παίρνει μια πιο χαλαρή στάση την ώρα που εργάζεται, με αποτέλεσμα το κινητό του ή το mp3 του ή το γουόκμαν του να μετακινηθεί από την τσέπη του και να πέσει στο έδαφος, αποσυνδεδεμένο πλέον από τα ακουστικά. Η μουσική γεμίζει το χώρο, τον έχει καταλάβει πλήρως τώρα. Για λίγες στιγμές ο εργάτης δεν έχει καταλάβει τί έχει γίνει, όταν όμως το συνειδητοποιεί, σπεύδει να μαζέψει το αντικείμενο από το πάτωμα. Το θέαμα που αντικρίζει τον αφήνει άναυδο. Read more