Ας φανταστούμε το εξής σκηνικό: Ένας άνθρωπος εισέρχεται σε ένα γνώριμο μέρος, στο οποίο έχει αναλάβει μια συγκεκριμένη εργασία. Πηγαίνει κάθε μέρα εκεί και συναντά τα ίδια άτομα. Οι σχέσεις που έχει μαζί τους είναι τυπικότατες (ας υποθέσουμε ότι τα άτομα που συναντά είναι ηλικιωμένοι). Οι δεύτεροι έχουν δώσει την εντύπωση ανθρώπων όχι και τόσο ενεργητικών, αφού ακόμη και στην ομιλία τους περιορίζονται στα απολύτως βασικά για την καθημερινή επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Κίνηση δεν υπάρχει πάνω τους και αν υπάρχει είναι ανεπαίσθητη.
Με άλλα λόγια δύσκολα ξεκουνιούνται από τη θέση τους. Η σιωπή είναι επιβλητική στο χώρο, για αυτό ο πρώτος χαρακτήρας μας ακούει μουσική, φορώντας ακουστικά και συνεχίζει αμέριμνος την εργασία του. Κάποτε συμβαίνει το εξής. Ένα ζευγάρι κλειδιά που έτυχε να έχει στη ζώνη του εκείνη την ημέρα κάνουν ένα ρυθμικό θόρυβο, καθώς ακολουθούν την κίνηση του σώματος του εργάτη. Εκείνος δεν το αντιλαμβάνεται, όμως οι γύρω του το έχουν συνειδητοποιήσει αμέσως. Τώρα κάτι αρχίζει να αλλάζει στο μουντό, κατά τα άλλα, τοπίο. Για πρώτη φορά παρατηρείται ενδιαφέρον για το θόρυβο που προκαλείται από τα προαναφερθέντα μεταλλικά αντικείμενα. Πόδια και χέρια σαν να ξεφεύγουν από την αγαλματένια θωριά τους και αποπειρώνται να κινηθούν στο ρυθμό. Ένα χτύπημα των δαχτύλων, ένα πάτημα του ποδιού στο πάτωμα, ένα νεύμα της κεφαλής και η αλλαγή ξεκινά. Ο χώρος παίρνει να ζωντανεύει, η διάθεση των ανθρώπων είναι εμφανώς διαφορετική, οι εκφράσεις τους μετατρέπονται σε πιο πρόσχαρες και ευγενικές. Και τότε έρχεται η καθοριστική στιγμή. Ο εργάτης παίρνει μια πιο χαλαρή στάση την ώρα που εργάζεται, με αποτέλεσμα το κινητό του ή το mp3 του ή το γουόκμαν του να μετακινηθεί από την τσέπη του και να πέσει στο έδαφος, αποσυνδεδεμένο πλέον από τα ακουστικά. Η μουσική γεμίζει το χώρο, τον έχει καταλάβει πλήρως τώρα. Για λίγες στιγμές ο εργάτης δεν έχει καταλάβει τί έχει γίνει, όταν όμως το συνειδητοποιεί, σπεύδει να μαζέψει το αντικείμενο από το πάτωμα. Το θέαμα που αντικρίζει τον αφήνει άναυδο. Read more