Ένα γράμμα για σένα Σύγχρονε Άνθρωπε!

Ένα γράμμα για σένα Σύγχρονε Άνθρωπε!

Θα γράψω αυτό το γράμμα για σένα μελλοντικέ Άνθρωπε, για να δεις τη ζωή μας με την ελπίδα ότι στα πέραντα του χρόνου εσύ θα ‘χεις βελτιώσει πολλά , πιο πολλά από μάς τους επονομαζόμενους Homo Sapiens !

Aγαπητέ Σύγχρονε Άνθρωπε,

Ζω στο πρώτο αιώνα της τρίτης χιλιετίας . Ο μήνας είναι Ιούλιος, καλοκαίρι, όπως το λέμε εμείς . Είμαι τυχερός διότι διαμένω στην Ελλάδα, τη χώρα του φωτός και της πέτρας, όπως την περιέγραψε ο  Γιάννης Ρίτσος στην πιο ώριμη ποιητική δημιουργία  του .Όπως καταλαβαίνεις, δεν μου λείπει διόλου ο Ήλιος ούτε και η θάλασσα που  με περικυκλώνει προσδίδοντάς μου γαλήνη και ευεξία. Άραγε εσύ θα κολυμπήσεις ποτέ στην ίδια θάλασσα, θα δεις ποτέ τον ίδιο ήλιο; Σε ρωτάω γιατί δεν είμαι και πολύ σίγουρη ότι θα στα παραδώσουμε όπως θα λέγε κανείς  “ανέγγιχτα” από πλαστικό, τοξικά  και άλλα τόσα απόβλητα . Ήδη εδώ, να ξέρεις, υπάρχει μεγάλη μείωση της βιοποικιλότητας και όχι μόνο. Τοξικό μαύρο χιόνι είπαν στις ειδήσεις έπεσε στη Σιβηρία. Ξέρεις πώς το χαρακτήρισαν οι επιστήμονες; Ανθρωπογενή Οικολογική Καταστροφή σου λέει  –  αυτοκαταστρέφουμε το είδος μας μαζί με τη φύση εν ολίγοις . Βασικά δεν ξέρω για σας εκεί αλλά εδώ το Χιόνι είσαι άσπρο, έτσι όπως τα κάναμε και αν συνεχίσουμε να τα κάνουμε τι να πω , ίσως το μαύρο του χρώμα να μην σου προκαλεί τόση εντύπωση, ίσως για σένα να ναι κάτι δεδομένο και όχι ασυνήθιστο …ελπίζω πως όχι! Read more

“τὸ τὰ αὑτοῦ πράττειν”

“τὸ τὰ αὑτοῦ πράττειν”

Η σύγχρονη ελληνική, και όχι μόνο, κοινωνία, θεμελιώθηκε στη βάση ενός επαγγελματικού καθωσπρεπισμού, όπου η εκλογή της καριέρας ενός ανθρώπου «αρμόζει» να είναι απόλυτα σύμφωνη με την επιδίωξη ενός άμετρου και ακαταλόγιστου υλικού παροξυσμού. Πρωταρχικό κριτήριο για την επιλογή της δουλειάς ενός νέου ατόμου κατέληξε να είναι αποκλειστικά η προοπτική της άμεσης και, στο μέτρο του δυνατού, εύκολης χρηματικής αποζημίωσης. Το όνειρο της  εξασφαλισμένης ( είτε, συνηθέστερα στο δημόσιο τομέα, είτε άλλοτε στον ιδιωτικό ) «δουλίτσας», είναι αυτό που εδώ και πολλά χρόνια έχει παγιωθεί ως αυτοσκοπός πολλών Νεοελλήνων. Η νοοτροπία που καλλιέργησε και εξακολουθεί να ενισχύει ένα τέτοιο κλίμα οπωσδήποτε θα αναζητηθεί μέσα στο βάθος των χρόνων, ούτε καν στο πρόσφατο παρελθόν.  Ίσως το απωθημένο του Έλληνα  να είναι , διαχρονικά,  η θέση του ίδιου στο ρόλο του αφεντικού, του σπουδαίου και περίτρανου ανθρώπου που διαθέτει πλούτη και κύρος,  αυτού που καταλαμβάνει ένα τέτοιο αξίωμα ιεραρχικά, ώστε να τον καθιστά «υπολογίσιμη δύναμη» μέσα στο κοινωνικό σύνολο.  Νομίζω πως μια τέτοια ερμηνεία του πράγματος με βάση το ελληνικό  «απωθημένο», έστω και αν λανθάνει, χαίρει κάποιας αληθείας. Read more