Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκε μια τυχαία συνάντηση ένα πρωινό με έναν συνταξιούχο εκπαιδευτικό σε ένα μικρό καφέ στην πλατεία, απέναντι από ένα δημοτικό σχολείο. Πίνοντας τον καφέ του στο διπλανό τραπεζάκι και χαζευόντας το αδειανό προαύλιο, που μόλις χτύπησε το κουδούνι γέμισε με παιδιά και φωνές, γύρισε το βλέμμα του σε εμάς και μας είπε πως κάποτε το σχολείο αυτό ήταν γεμάτο ελληνόπουλα, ενώ τώρα μπορεί να διακρίνει κανείς διάφορες εθνικότητες και κατέληξε στο συμπέρασμα πως κάπως έτσι χάνεται ο ελληνισμός. Αξίζει να επισημανθεί ότι ο τόνος του δεν ήταν ούτε επιθετικός, ούτε ξενοφοβικός αλλά έμοιαζε περισσότερο με μία διαπίστωση, με μία σκέψη στο μυαλό του που την είπε αυθόρμητα δυνατά. Και κάπως έτσι, ήρθε με τη σείρα της στο δικό μου μυαλό η ακόλουθη σκέψη, η σκέψη έγινε προβληματισμός και ο προβληματισμός αρθρο.