άρθρα, μουσική, εκπαιδευτικά νέα, θέατρο, προτάσεις, βόλτες, ταξίδια, ψυχαγωγία , ελεύθερος χρόνος, ελεύθερο μυαλό, freeminds, freemindsgr
“Εγώ θα ήθελα ένα Δεκέμβρη με φώτα σβηστά και ανθρώπους αναμμένους’’ έλεγε ο Μπουκόφσκι και δεν είχε άδικο. Τα τελευταία χρόνια ο Δεκέμβρης είναι μήνας ‘’φωτισμένος’’ από τα πολλά λαμπιόνια, τις φαντασμαγορικές βιτρίνες των μαγαζιών και τις στολισμένες πλατείες στα πλαίσια της εορτής των Χριστουγέννων.
Σήμερα ξύπνησα με ένα περίεργο όνειρο. Ήμουν δέκα χρονών και βρισκόμουν με τους γονείς μου σε μια οικογενειακή γιορτή. Κάποια στιγμή γύρισαν όλοι και με ρώτησαν “Τι θές να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”. Δεν απάντησα τίποτα και απλά τους κοίταζα. Πετάχτηκα πάνω… μέχρι να πάω στη δουλειά το είχα ήδη ξεχάσει.. Στο μέσα γραφείο κάθεται αυτός. Ας τον ονομάσουμε “κύριος Β”. Ο “κος.Β” , λοιπόν, ήρθε και σήμερα στην δουλειά του χαρούμενος. Σε λίγο θα αρχίσει να δέχεται τον κόσμο που περιμένει έξω από το γραφείο του. Ο κόσμος αυτός είναι κουρασμένος και ταλαιπωρημένος. Μερικοί από αυτούς βρίσκονται στο χειρότερο σημείο που μπορεί να φτάσει η ζωή κάποιου. Κάθεται, λοιπόν, και κάνει την δουλειά του. Όσο καιρό είμαι σε αυτή τη δουλειά, τον έχω δει να εκνευρίζεται, να θυμώνει αναίτια, να προσβάλει χωρίς λόγο πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους. Έχω δει να αρνείται να δώσει την βοήθεια του, όχι γιατί η θέση του δεν του δίνει την δύναμη, απλά γιατί εκείνη την στιγμή δεν είχε την όρεξη. Και όμως, τον έχω δει να χαμογελά και να κάνει ότι περνά από το χέρι του για να ευχαριστήσει όποιους αυτός επιλέγει, όπως δικά του άτομα ή ανωτέρους του. Κάθε φορά που κάνει ένα άσχημο σχόλιο ή θα μειώσει χωρίς λόγο κάποιον θα γυρίσει να δει αν τον ακούσαμε, θα γυρέψει την επιβράβευση. Κατεβάζω το βλέμμα… όχι επειδή είμαι καλύτερη, αλλά επειδή ντρέπομαι. Ντρέπομαι για μένα, γι’ αυτόν, για τον κόσμο, που περιμένει. Είναι ευχαριστημένος με όλο αυτό. Πιστεύει πραγματικά, πως έχει το δικαίωμα να συμπεριφέρεται έτσι επειδή έχει αυτή την θέση.
Σε μια εποχή που τίποτα δεν παρέχεται αφιλοκερδώς ακόμη και η πρόθεση να προσφέρει κανείς μέρος των πνευματικών ή υλικών εφοδίων του φαντάζει συχνά ιδεαλιστική αν όχι ανόητη. Ωστόσο ακριβώς επειδή η αλληλεγγύη επιβιώνει σε χαλεπούς καιρούς υπάρχουν πάντα ανάμεσά μας εκείνοι που παραμένουν “ιδεαλιστές”. Βέβαια για να αποφευχθεί η διάθεση εξιδανίκευσης πρέπει να επισημανθεί οτι τα κίνητρα του εθελοντισμού δεν είναι πάντα ιδεαλιστικά. Ο εθελοντισμός καλύπτει μια μεγάλη εμβέλεια ενδιαφερόντων ενώ μπορεί να ασκείται ατομικά ή και ομαδικά, εμπρόθετα ή όχι. Σε κάθε περίπτωση θα ενισχύσει το δυναμικό των εμπειριών μας κάποιες από τις οποίες μπορεί να μείνουν και αλησμόνητες. Read more
Η ερώτηση ήταν απλή
-τι κάνεις,όλα καλά.?
-ναι είμαι καλά…”και ας μην ήμουν.”
Mικρό ψέμα…το έχω πει και άλλες φορές.το έχεις πεί και εσύ,το έχουμε πεί όλοι. Αυτές τις μέρες τις άσχημες που οι σκέψεις γίνονται ασήκωτες.και τα νιώθεις όλα σε πιέζουν. Eίναι οι λογαριασμοί που δεν πλήρωσες, η δουλειά που πάλι δεν βρήκες,αυτή η θλίψη που έχει σκεπάσει όλη την πόλη.νύχτες που δεν ξημέρωσαν έυκολα,αυπνίες,άγχος.αχ αυτό το άγχος που μαζέυεται σε μια γωνιά μέσα σου. Για το σήμερα που πάλι ξέχασες να ζήσεις, το άυριο που φοβάσαι. Μπλέκονται όλα και γίνονται κουβάρι και νιώθεις μόνος.
Read more
<<Είσαι ότι πιο δυνατό ρίσκαρα>> διάβασα κάποτε σε μια εικόνα ψάχνοντας βαριεστημένα στο διαδίκτυο.
Χάθηκα στα μονοπάτια του μυαλού. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κοιτούσα τη λεζάντα που με γύρισε πίσω σε σένα, όσο κι αν προσπαθούσα μην το κάνω, όσο κι αν πίστευα πως πήγα τη ζωή μου ένα βήμα μπροστά μετά από εκείνο το τελευταίο ανοιξιάτικο ξημέρωμα που μας βρήκε μαζί…Εγώ να σου μιλάω για τα μισά από αυτά που ήθελα στην πραγματικότητα και εσύ απλά να με κοιτάς σιωπηλός, αμήχανος, ανήμπορος να αρθρώσεις λέξεις. Read more
Και ξαφνικά είδα την ασπρόμαυρη φωτογραφία σου, αυτή που κοιτάς λίγο χαμηλά προσπαθώντας να δείξεις σοβαρός. Μου έκανε εντύπωση που τα μάτια σου απέφευγαν την κάμερα. Εσένα πάντα σου άρεσαν οι φωτογραφίες με τις γκριμάτσες, οι ανούσιες και οι περίεργες.
Ήταν έτσι τραβηγμένη με στόχο να φαίνεται το αγαπημένο σου τατουάζ στον ώμο. Είχε συναισθηματική αξία για σένα. Σου θύμιζε πόσο δεμένος ήσουν είσαι και θα είσαι με τους φίλους σου. Φαινόταν και κάτι σαν χορδή, ίσως ήταν η κιθάρα σου, η επέκταση του χεριού σου.
Έμεινα απορροφημένη να την κοιτάζω, δεν την προσπέρασα… όπως έκανα συνήθως με τις φωτογραφίες σου. Εκείνη είχε κάτι διαφορετικό από τις άλλες, κάτι ιδιαίτερο. Άραγε έπαιζες ή έγραφες μουσική όταν ο φωτογράφος αιχμαλώτισε εκείνη τη φωτογραφία;; Read more
Το ζήτημα της επίδειξης του σωστού συναισθήματος ανάλογα με τις περιστάσεις είναι ένα ζήτημα που απασχολεί ή πρέπει να απασχολεί όλους τους ανθρώπους. Όλοι κάποιες στιγμές αναρωτήθηκαν ή ώφειλαν να αναρωτηθούν αν αντέδρασαν σε κάποιο ερέθισμα με το κατάλληλο συναίσθημα, την ανάλογη λ.χ. οργή, αγανάκτηση, σεβασμό ή ευγνωμοσύνη. Πάνω σε αυτό το θέμα, ο Αριστοτέλης είχε γράψει στα «Ηθικά Νικομάχεια» ότι «το να αισθανόμαστε τα σωστά συναισθήματα όταν πρέπει και σε σχέση με τα πράγματα που πρέπει και σε σχέση με τους ανθρώπους που πρέπει και για τον λόγο που πρέπει και με τον τρόπο που πρέπει είναι το μέσο και το άριστο, το οποίο είναι χαρακτηριστικό της αρετής». Τόση ήταν η σημασία που του απέδιδε. Read more
Ας φανταστούμε το εξής σκηνικό: Ένας άνθρωπος εισέρχεται σε ένα γνώριμο μέρος, στο οποίο έχει αναλάβει μια συγκεκριμένη εργασία. Πηγαίνει κάθε μέρα εκεί και συναντά τα ίδια άτομα. Οι σχέσεις που έχει μαζί τους είναι τυπικότατες (ας υποθέσουμε ότι τα άτομα που συναντά είναι ηλικιωμένοι). Οι δεύτεροι έχουν δώσει την εντύπωση ανθρώπων όχι και τόσο ενεργητικών, αφού ακόμη και στην ομιλία τους περιορίζονται στα απολύτως βασικά για την καθημερινή επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Κίνηση δεν υπάρχει πάνω τους και αν υπάρχει είναι ανεπαίσθητη.
Με άλλα λόγια δύσκολα ξεκουνιούνται από τη θέση τους. Η σιωπή είναι επιβλητική στο χώρο, για αυτό ο πρώτος χαρακτήρας μας ακούει μουσική, φορώντας ακουστικά και συνεχίζει αμέριμνος την εργασία του. Κάποτε συμβαίνει το εξής. Ένα ζευγάρι κλειδιά που έτυχε να έχει στη ζώνη του εκείνη την ημέρα κάνουν ένα ρυθμικό θόρυβο, καθώς ακολουθούν την κίνηση του σώματος του εργάτη. Εκείνος δεν το αντιλαμβάνεται, όμως οι γύρω του το έχουν συνειδητοποιήσει αμέσως. Τώρα κάτι αρχίζει να αλλάζει στο μουντό, κατά τα άλλα, τοπίο. Για πρώτη φορά παρατηρείται ενδιαφέρον για το θόρυβο που προκαλείται από τα προαναφερθέντα μεταλλικά αντικείμενα. Πόδια και χέρια σαν να ξεφεύγουν από την αγαλματένια θωριά τους και αποπειρώνται να κινηθούν στο ρυθμό. Ένα χτύπημα των δαχτύλων, ένα πάτημα του ποδιού στο πάτωμα, ένα νεύμα της κεφαλής και η αλλαγή ξεκινά. Ο χώρος παίρνει να ζωντανεύει, η διάθεση των ανθρώπων είναι εμφανώς διαφορετική, οι εκφράσεις τους μετατρέπονται σε πιο πρόσχαρες και ευγενικές. Και τότε έρχεται η καθοριστική στιγμή. Ο εργάτης παίρνει μια πιο χαλαρή στάση την ώρα που εργάζεται, με αποτέλεσμα το κινητό του ή το mp3 του ή το γουόκμαν του να μετακινηθεί από την τσέπη του και να πέσει στο έδαφος, αποσυνδεδεμένο πλέον από τα ακουστικά. Η μουσική γεμίζει το χώρο, τον έχει καταλάβει πλήρως τώρα. Για λίγες στιγμές ο εργάτης δεν έχει καταλάβει τί έχει γίνει, όταν όμως το συνειδητοποιεί, σπεύδει να μαζέψει το αντικείμενο από το πάτωμα. Το θέαμα που αντικρίζει τον αφήνει άναυδο. Read more
ΓΙΑΤΙ…είναι η δεύτερη οικογένεια μας. Ερχόμενοι στη ζωή ανήκουμε ήδη σε μια οικογένεια που μας αγκαλιάζει, στην πορεία όμως βρίσκουμε άλλη μια οικογένεια, τους φίλους μας, που έχει ανοιχτή την αγκαλιά της το ίδιο, ίσως και περισσότερο. Εκεί ανήκουμε διπλά γιατί το επιλέγουμε, το νιώθουμε, είμαστε εκεί συνειδητά και μένουμε εκεί επειδή μας δένουν όχι το αίμα και η συγγένεια, αλλά τα κοινά βιώματα, τα κοινά συναισθήματα, η αμοιβαία εκτίμηση και ο σεβασμός. Στους φίλους σου μπορείς να βρεις τη στοργή και τη ζεστασιά που έχεις ανάγκη χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς να νιώσεις καμία υποχρέωση. Είσαι μαζί τους, ζεις μαζί τους γιατί το θέλεις, γιατί το ζητάς, γιατί σου βγαίνει φυσικά και αβίαστα και όταν είσαι μακριά τους κάτι σου λείπει, ένα κομμάτι του εαυτού σου!
ΓΙΑΤΙ…είναι το καταφύγιο μας. Στην πρώτη δυσκολία, μικρή ή μεγάλη, η πρώτη επαφή που θα ψάξεις, η πρώτη επαφή στις κλήσεις σου θα είναι αυτή των φίλων σου. ‘Οσο μικρό ή μεγάλο είναι το πρόβλημα σου, όσο σημαντικό ή πιο αντιμετωπίσιμο, όσο λογική ή παράλογη είναι μια ανησυχία σου, αυτοί είναι εκεί, αναμένουν στο ακουστικό τους, ή αν είναι εφικτό έχουν φτάσει το γρηγορότερο δυνατό στην πόρτα σου χτυπώντας επίμονα το κουδούνι, ακούγοντας εσένα με υπομονή και δίνοτας σου λύση με επιμονή και λογική, ενώ δε λείπει και ο χιουμοριστικός σχολιασμός που αλαφραίνει το βαρύ κλίμα! Έχουν το ταλέντο να σε καθυσηχάζουν και να σου μικραίνουν τα προβλήματα με έναν μαγικό τρόπο, υπενθυμίζοντας σου ότι όπως και να έχουν τα πράγματα αυτοί είναι μαζί σου και ότι έχεις παραπάνω δυνάμεις και ικανότητες από όσο εσύ πιστέυεις!
Η αδελφή μου κι εγώ μεγαλώσαμε κάτω από την ίδια στέγη. Μοιραστήκαμε ίδιες εικόνες, ίδια συναισθήματα και σκέψεις.
Η αδελφή μου κι εγώ γνωρίσαμε μαζί τον πόνο, γευτήκαμε μαζί τη χαρά και σκορπίσαμε μαζί τα σύννεφα από πάνω μας.
Η αδερφή μου κι εγώ νιώσαμε τη μοναξιά κι ας είχαμε η μια την άλλη. Η μοναξιά βιώνεται έντονα από άτομα μελαγχολικά.
Η αδερφή μου κι εγώ ζήσαμε το ταξίδι και τη προσμονή μαζί. Read more