Όποτε τελειώνει μια προετοιμασία νιώθω άδειος. Εγώ είμαι απλά εκεί σε ένα υπόγειο και περιμένω. Mου τους φέρνουν, κάθε φορά το ίδιο γυάλινο βλέμμα. Πλύσιμο, καθάρισμα, ξύρισμα, μακιγιάζ. Δουλεύω με τα καλύτερα υλικά. Aκριβά, αλλά κρατάνε. Μέχρι να πέσει η πρώτη φτυαριά χώμα πάνω στο ξύλο. Μετά ας γίνει ότι θέλει. Έτσι και αλλιώς ποιος θα σε δει; Σκοτάδι μόνο.
Καμία φορά έτσι όπως στέκομαι και κοιτάζω από τα στενόμακρα παράθυρα του υπόγειου τον κόσμο να περνά. Ποδιά μόνο ποδιά. Υποψήφιοι πελάτες. Φαντάζομαι ότι γίνεται σεισμός. Το δωμάτιο κουνιέται πέρα δώθε. Αντικείμενα πέφτουν και σπανέ. Εγώ είμαι στην μέση σε μια καρέκλα. Όλα γίνονται σε αργή κίνηση. Δεν νιώθω πανικό, ζωντανός νιώθω. Το βουητό που ακούγεται από τα έγκατα, είναι σαν σύνθημα που κάνει την καρδιά μου να χτυπά και πάλι. Η πρώτη σκέψη που κάνω είναι ποιος θα καθαρίσει όλο αυτό τον χαμό. Read more