Ξημέρωσε Πέμπτη, μια Πέμπτη διαφορετική από τις συνηθισμένες. Ο αέρας αποπνεέι κάτι διαφορετικό, η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη και αυτό σου μεταδίδεται χωρίς να το επιλέξεις. Είναι απόγευμα και οι καμπάνες της εκκλησίας στην γειτονιά χτυπούν για το κάλεσμα στο μαρτύριο, στο κάλεσμα αναβίωσης ενός γεγονότος που στη θέαση του η συγκίνηση είναι διάχυτη. Όλος ο ναός βρίσκεται σε βαθιά κατάνυξη την στιγμή της αναπαράστασης, της διαδρομής του “εξευτελισμού” ενός ανθρώπου προς το θάνατό του. Το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» αναρίγησε το σώμα μου καθώς διάβαζα το κείμενο. Oι σκέψεις μου έκαναν βουτιά στο βάθος του μυαλού μου σηκώνοντας κύμα άτακτο. Κάθισα στο στασίδι με τα μάτια κλειστά επιθυμώντας να επανεξετάσω τις λέξεις που είναι γραμμένες στο συναξάρι της Μ.Εβδομάδος, το οποίο κρατάω στα χέρια μου. Ασυναίσθητα θέλησα να χρησιμοποιήσω τη μηχανή του χρόνου για να ανατρέξω σε αυτή την εποχή, στην Ιερουσαλήμ των Γραφών και των Παθών.Τα κείμενα ήταν γραμμένα στα Αρχαία Ελληνικά και μου έδιναν τις πληροφορίες που χρειαζόμουν για να φτασω όσο πιο κοντά γινόταν στο δρόμο του μαρτυρίου. Read more
