Είναι φορές που νιώθεις να πνίγεσαι. Που οι τοίχοι σε περικλείουν ασφυκτικά και περιορίζουν το σώμα και το μυαλό σου∙ που τα καθημερινά ζητήματα μοιάζουν τόσο φορτικά και ανούσια, που δεν αντέχεις να ασχολείσαι πια με αυτά. Υπάρχουν στιγμές που βυθίζεσαι στη σιωπή σε έναν κόσμο που ποτέ δε σωπαίνει. Ξέρεις τον εαυτό σου καλύτερα από τον καθένα. Ξέρεις, λοιπόν, πως ήρθε η στιγμή να γράψεις.
Αν έρθει κάποτε η ώρα να κάνω τον απολογισμό της ζωής μου, θα σου πω σίγουρα ότι διάβασα και έγραψα τόσο πολύ που ο δείκτης του χεριού μου έχει αποκτήσει ένα βαθούλωμα με κλίση προς τα μέσα. Αλήθεια. Και τώρα που το παρατηρώ, μάλλον έχω δώσει και σχήμα στα πλήκτρα που ο ήχος τους έχει γίνει η μόνιμη νυχτερινή συντροφιά μου. Η διαδικασία της γραφής πάντα έβγαινε αβίαστα από μέσα μου, κακά τα ψέματα. Όταν κάτι με ενοχλούσε, το αποτύπωνα σχεδόν αυτόματα. Το γείωνα, το ανέλυα, του έδινα μορφή και σχήμα, μέχρι που το ήλεγχα απόλυτα και δεν το άφηνα να με εξουσιάσει. Read more