Είναι εκείνο το μήνυμα, εκείνο το τηλέφωνο, εκείνο το βλέμμα (για τους πιο ‘’άτυχους’’ που τυχαίνει το απωθημένο τους να είναι σε απόσταση αναπνοής), εκείνη η τυχαία συνάντηση, εκείνη η στιγμή που το σύμπαν δεν έπρεπε να συνωμοτήσει κι όμως το έκανε… Τότε που όλες οι σκέψεις που είχες βάλει με τόσο κόπο σε τάξη τρέχουν από εδώ κι από εκεί, τότε που όλες οι άμυνες σπάνε, κι όσο κι αν το μυαλό σου φωνάζει <<ΜΗ, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ>> εσύ στέκεσαι εκεί να παρακολουθείς το απωθημένο που τόσο καλά είχες τακτοποιήσει μέσα σου ,ή τουλάχιστον έτσι πίστευες, να επανέρχεται πανηγυρικά στο προσκήνιο… Read more