Μέσα σε μια σχολική αίθουσα υπάρχει μια στιγμή όπου ο εκπαιδευτικός θα ρωτήσει ένα από τα παιδιά μια ερώτηση, η οποία, άγνωστο γιατί, σκορπά τον τρόμο και επιφέρει την αποστροφή της, σαν άλλη έννοια ενός υπερφυσικού όντος στις διάφορες γοτθικές νουβέλες του 18ου και του 19ου αιώνα. Καθώς η ερώτηση ‘’τί διαβάζεις;’’ έχει φύγει από τα χείλη του καθηγητή και έχει ταξιδέψει μέχρι τα αφτιά παντός ενδιαφερομένου, σιωπή έρχεται να καλύψει την αίθουσα σαν πηχτό και επίμονο σκοτάδι. Ενίοτε ένα ελαφρύ επιφώνημα, σαν μια παλαιά μελωδία γραμμοφώνου από την άκρη του χώρου διαχέεται στην τάξη και υπνωτίζει ευχάριστα, σχεδόν ανεπαίσθητα τις ψυχές όλων των παρευρισκομένων, σημάδι σκέψης και αναζήτησης απάντησης σε κάτι το κατά τα άλλα αρκετά απλό και κατανοητό. Απαντήσεις φυσικά και υπάρχουν, όμως είναι πενιχρές ποσοτικά, είτε δεν συμφωνούν με τις προτιμήσεις του ‘’ανακριτή’’, ο οποίος πολλές φορές βιάζεται να βγάλει λανθασμένο πόρισμα για το πνευματικό ποιόν του ανθρώπου που έχει μπροστά του. Read more
