Μια γιορτή για κάθε εκπαιδευτικό, που θα τον ονομάζαμε “δάσκαλο” με την αίγλη που είχε η λέξη στα παλιά τα χρόνια και “ιδανικό δάσκαλο” με την ιδεατή έννοια που ψάχνουμε στις μέρες μας. Η μέρα αυτή καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, προκειμένου να τιμήσει πάνω από 60 εκατομμύρια μαχόμενους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης σε όλο τον κόσμο, που με το έργο τους συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη, την πρόοδο και την ευημερία των κοινωνιών.
Έχετε σκεφτεί ποτέ τι χαρακτηριστικά πρέπει να διαθέτει κάποιος για να είναι δάσκαλος; Τι γνώσεις πρέπει να έχει; Τι ψυχικά χαρίσματα; Αν όχι, θα σας απαντήσω ότι ο δάσκαλος δε θα πρέπει να είναι απλά επιστημονικά επαρκής, αλλά θα πρέπει ο ίδιος να είναι ψυχολογικά υγιής, αλλά και να δρα ως “ψυχολόγος” για τους μαθητές του. Με βάση λοιπόν, τις σύγχρονες απαιτήσεις ο ρόλος του δασκάλου στο σχολείο επαναπροσδιορίζεται και δεν περιορίζεται πια στην απλή μετάδοση της γνώσης αλλά, με αφετηρία τα συγκεκριμένα προβλήματα των μαθητών, γίνεται ρόλος συμβουλευτικός, συνεργατικός, παρωθητικός στην κοινωνικογνωστική πορεία των μαθητών στην κοινωνία του σήμερα. Για να μπορέσει ο δάσκαλος να ανταποκριθεί σε αυτόν τον καθόλα πολύπλοκο ρόλο του θα έπρεπε να έχει επιλέξει προσωπικά και ελεύθερα το έργο του, να ασχολείται απερίσπαστος με αυτό και να έχει την αμέριστη υλικοτεχνική και ηθική υποστήριξη της πολιτείας. Και καθώς η στήριξη αυτή σαφέστατα δεν υπάρχει, καλείται να ανταπεξέλθει με επιτυχία στο έργο του, παρακάμπτοντας ελλείψεις και λάθη της πολιτείας με μόνο όπλο τη δύναμη της αγάπης του για το έργο του.
