Στην καθημερινότητα μας όλοι ανεξαιρέτως χρησιμοποιούμε πλήθος σημείων στίξης και άλλων συμβόλων σχεδόν αυτόματα και ασυναίσθητα. Η προέλευση τους τις περισσότερες φορές είναι άγνωστη, ενώ η πορεία τους μέσα στο χρόνο αξιοθαύμαστη.
Οι πρώτες ενδείξεις ύπαρξης σημείων στίξης εντοπίζονται στη σημερινή Ιορδανία σε μια επιγραφή που χρονολογείται περίπου το 840 π. Χ. Πρόκειται για τη Μωαβιτική Λίθο ή Στήλη του Μεσά, η οποία μαρτυρεί τα θαυμαστά κατορθώματα του βασιλιά των Μωαβιτών. Η επιγραφή σήμερα φυλάσσεται στο Λούβρο και αποτελεί σπουδαίο δείγμα συλλαβικής σημιτικής γραφής της εποχής του Σιδηρού.
Αν εξετάσει κανείς αρχαιοελληνικές και λατινικές επιγραφές, εύκολα θα παρατηρήσει πως η στίξη δεν χρησιμοποιούνταν. Αντίθετα, η γραφή ήταν συνεχόμενη (scriptito continua) και κεφαλαιογράμματη. Η εξέλιξη των δικανικών λόγων και η ανάπτυξη της άμεσης δημοκρατίας αποθάρρυνε την καλλιέργεια του γραπτού λόγου, καθώς όλες οι υποθέσεις διευθετούνταν μέσω του προφορικού λόγου και κυρίως της ρητορικής. Η μεγάλη καινοτομία πραγματοποιήθηκε τον 5ο αιώνα π. Χ. στον χώρο του αρχαίου θεάτρου. Κατά τη διδασκαλία των δραματικών έργων πρόκυψε η ανάγκη των υποκριτών να γνωρίζουν πότε ακριβώς θα κάνουν παύσεις και θα χρωματίζουν ανάλογα τη φωνή τους. Read more