Και να λοιπόν που μετά από δέκα χρόνια φοιτητικής ζωής, καλοπέρασης, ξεγνοιασιάς, ανεξαρτησίας και ατελείωτων ξενυχτιών χωρίς να αναγκάζεσαι να απαντάς σε ένα ακουστικό που ξεφωνίζει την ίδια μονότονη μαμαδίστικη ερώτηση στις τέσσερις τη νύχτα «Πού είσαι τέτοια ώρα;» έρχεται η στιγμή που λόγω των συνθηκών αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις την πρωτεύουσα και να μαζέψεις τα μπογαλάκια σου για να επιστρέψεις στο πατρικό σου. Εκείνη τη στιγμή νιώθεις ότι ένα κεραμίδι από κάπου, κάπως, κάποτε πέφτει στο κεφάλι σου και εσύ δεν κρατάς ούτε καν ομπρέλα. Ουφ… και τώρα τι κάνω;;
Φαντάζομαι πως αυτή είναι μια κατάσταση που δεν την αντιμετώπισα μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι φοιτητές, που κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης, αποφάσισαν με «βαριά καρδιά» να επιστρέψουν στα πατρικά τους σπίτια προκειμένου να μειωθούν τα έξοδα τους, να ανακουφίσουν οικονομικά τις οικογένειές τους και να αναζητήσουν επαγγελματική στέγη σε κάποια άλλη πόλη εκτός της πολυπληθής και «πολυάνεργης» πλέον Αθήνας αλλά τόσο μα τόσο πολύχρωμης και αβάσταχτα επιφορτισμένης με το χρέος της εκπλήρωσης των ονείρων μας. Read more