Από την αρχή των παιδικών μας χρόνων μέχρι το αναπόφευκτο τέλος μας ζούμε μέσα σε διάφορα περιβάλλοντα, στα οποία οι εικόνες και οι ήχοι παντός τύπου κυριαρχούν. Φυσικά θα πρέπει να συμπεριληφθεί και ο παράγων της ανθρώπινης επικοινωνίας, αυτός όμως ανήκει στην κατηγορία της αμφίδρομης επικοινωνίας, ενώ εδώ γίνεται λόγος για περιπτώσεις μονόδρομης επικοινωνίας, όπου, συνήθως, δεν υπάρχει διάδραση. Από τα πρώτα πράγματα που ακούει ένα μωρό παιδί είναι οι φωνές και τα όποια διδάγματα των γονιών του και των στενών του συγγενών. Κατά την απουσία τους διάφορα ομιλούντα και μη, εντυπωσιακά χρωματισμένα, παιχνιδάκια του κρατούν συντροφιά και το διασκεδάζουν, ενώ παράλληλα προσπαθούν να το καθησυχάσουν και να εμφυσήσουν μέσα στη διαμορφούμενη ψυχούλα του ένα αίσθημα σιγουρίας, ασφάλειας. Το επόμενο βήμα στη διάπλαση του παιδιού, αν και αυτό, τις περισσότερες φορές, γίνεται προσπάθεια να επιτυγχάνεται ταυτόχρονα με τη διασκέδαση και την ψυχαγωγία, είναι ο διδακτισμός. Εφόσον κριθεί από τους γονείς ότι είναι έτοιμο να δεχτεί πολυπλοκότερα οπτικά ερεθίσματα, το παιδί, σταδιακά, εκτίθεται στις διάφορες παιδικές κινούμενες εικόνες, οι οποίες μπροστά του μοιάζουν πιο φανταχτερές από το στατικό τους πλαστικό παιχνίδι. Το βρέφος μόλις έκανε το πρώτο του βήμα προς την εισαγωγή στην τηλεόραση. Ρίχνει το βλέμμα του πάνω στο φωτεινό κουτί, το οποίο του δείχνει έναν άλλο κόσμο, όπου δεν υπάρχει λόγος να φοβάται και να ανησυχεί για κάτι. Read more