Η ανάγκη του ανθρώπου για το παραμύθι, για το ιδανικό , για το μη εφικτό είναι αιώνια. Το ψεύδος που εμπεριέχει ο κάθε μύθος δίνει δύναμη, προοπτική και ελπίδα. Έχουμε την θέληση να πιστέψουμε σε οτιδήποτε. Αληθινό και μη. Χρειαζόμαστε μια αφήγηση, πάνω στην οποία θα παλέψουμε και θα αγωνιστούμε για να ζήσουμε όσο το δυνατό καλύτερα.
Στη διαδρομή αυτή υπάρχουν λοιπόν παραμυθάδες. Όχι απαραίτητα ψεύτες. Απλώς ρομαντικοί. Άνθρωποι που πιστεύουν σε αξίες, σε αρχές , σε ιδέες. Αυθόρμητα παράγουν ιδανικούς κόσμους με ιδανικούς ανθρώπους. Δεν νοιάζονται για το εφικτό γιατί ίσως πιστεύουν ότι η δύναμη του ανθρώπου είναι τόσο μεγάλη που όλα τα καταφέρνει.
Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Πάνω σε τέτοιες φιλοσοφίες δομήθηκε και συνεχίζει να δομείται ο κόσμος μας. Δεν λέω ότι αυτό είναι κακό. Λέω ότι έτσι είναι. Αμέτρητα τα παραδείγματα της ιστορίας. Αμέτρητες οι στιγμές που το πάθος κέρδισε την πραγματικότητα. Που η ελπίδα κέρδισε την λογική. Που η πίστη κέρδισε το εφικτό. Μετά τις νίκες όμως τι; Συμβιβασμός ή συνεχής αγώνας; Τι είναι ποιο έντιμο; Read more
