Σε περίπου είκοσι μέρες θα διεξαχθούν οι πολυαναμενόμενες εκλογές.Το αν ήταν απαραίτητες ή όχι αυτό το κρίνει ο καθένας βάσει της λογικής του. Εγώ από την πλευρά μου θέλω να σταθώ στο κλίμα και τη νοοτροπία τόσο των ψηφοφόρων όσο και των πολιτικών κομμάτων (μηδενός εξαιρουμένου). Η αλήθεια είναι πως το όλο προεκλογικό κλίμα με έχει προβληματίσει. Παρακολουθώ στην τηλεόραση τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών, οι οποίοι φαίνονται να πασχίζουν να πείσουν τους ίδιους τους τους εαυτούς για αυτά τα οποία λένε, χρησιμοποιώντας ρητορικές-δημαγωγικές κορωνίδες. Στο άκουσμα των λόγων τους όμως ανατριχιάζω.Όχι επειδή με συναρπάζουν τα λεγόμενά τους, ούτε λόγω του φλογερού τους ταπεραμέντου, αλλά επειδή κλείνοντας τα μάτια και αφήνοντας μόνο την αίσθηση της ακοής να λειτουργεί, αισθάνομαι ότι βρίσκομαι κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 και προχωράω στο ΄80, το ΄90 με μόνη διαφορά την εναλλαγή των ρόλων και των προσώπων(όχι πάντα).”Μόνο η Ν.Δ μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από το αδιέξοδο…”, “Οι εκλογές δε θα μας σώσουν, η αλλαγή θα έρθει μόνο μέσα από την αυτοοργάνωση και το μαζικό ξεσηκωμό του λαϊκού κινήματος ενάντια στον καπιταλισμό…” Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα τσιτάτα και των υπόλοιπων κομμάτων , αλλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος, αφού δεν υπάρχει κάποια διαφορά. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν τάσσομαι υπέρ του μηδενισμού, απλά εκφράζω τους προβληματισμούς μου! Με λίγα λόγια θέλω να πω ότι με μια ματιά συνειδητοποιεί ο καθένας πως ενώ εδώ και τέσσερα-πέντε χρόνια η ελληνική κοινωνία έχει κλονιστεί συθέμελα, οι πολιτικοί της χώρας μας εμφανίζονται ξανά ως σωτήρες, εθνάρχες, επαναστάτες ή εθνοφρουροί δίχως ίχνος αυτοκριτικής, διαλλακτικότητας και συναίσθησης της τραγικότητας της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία. Μακάρι η κρίση να ήταν μόνο οικονομική, αλλά δεν είναι και ούτε μπορεί να είναι, ιστορικά. Read more →
