Στην πραγματικότητα, η ορθότερη ονομασία είναι η Ρωσική επανάσταση, η οποία αποτελείται από την Φεβρουαριανή και την Οκτωβριανή του ίδιου έτους, 1917, και που αποτέλεσε ορόσημο της μελλοντικής πορείας της ανατολικής χώρας προσφέροντας της σήμερα το όνομα της μεγαλύτερης δύναμης παγκοσμίως. Ωστόσο, αν και οι δύο αυτές επαναστάσεις θεωρούνται μέρος της Ρωσικής Επανάστασης, αφορούν πολύ διαφορετικές διαστάσεις που δεν πρέπει να συγχέονται. Και ίσως το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας να μην αφορά εν τέλει την ίδια την Ρωσική Επανάσταση αλλά τα γεγονότα που οδήγησαν σε αυτή, κάτι στο οποίο επικεντρώνεται και το άρθρο αυτό.
Η πορεία προς την επανάσταση ξεκινά με αφορμή την Βιομηχανική Επανάσταση που είχε προηγηθεί και δημιούργησε μία νέα τάξη εργατών που λειτουργούσαν περισσότερο σαν “άψυχες μηχανές’ παρά σαν ανθρώπινα χέρια. Το φαινόμενο αυτό, παρά τα έντονα διακηρυγμένα ανθρώπινα δικαιώματα ήδη από το 1789, έγινε ισχυρότερο αφού κανένας εργάτης δεν είχε την δυνατότητα να διεκδικήσει ούτε την ίδια του την ελευθερία.
Μέσα στις θέσεις των εργατικών τάξεων ωστόσο, αρχίζουν και ριζώνουν ιδέες των νέων Διαφωτιστών της εποχής, ο Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, οι σημαντικότεροι. Ξεκινά με αργά και σταθερά βήματα, η εξασφάλιση της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και η διατήρηση της κοινωνικής ισότητας και μαζί με αυτά ανοίγει ο δρόμος προς τον κομμουνισμό. Μέχρι και το 1800 η αστική τάξη διεκδίκησε όσα τις επέτρεπαν οι συνθήκες κι έπειτα από αυτό συμβιβάστηκε με την εξουσία στην συνταγματική μοναρχία και βγήκε από το προσκήνιο. Δεν συνέβη το ίδιο βέβαια και με την πληθώρα διανοούμενων που ήταν πλέον η μόδα του 19ου αιώνα. “Διάδοχος” του Μαρξ στα μάτια της αστικής τάξης είναι πλέον ο Βλαδίμηρος Λένιν, ένα πρόσωπο που έπαιξε τεράστιο ρόλο στην εξέγερση λίγων χρόνων μετά. Υποστήριξε έντονα τις θεωρίες βάσει του μαρξιστικού ιδεολογικού υποβάθρου και μέσα από τα κείμενά του “Το σύνθημα για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης” και “Το στρατιωτικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης” δήλωνε πως η επικράτηση του σοσιαλισμού είναι προσωρινά δυνατή σε μία μόνο, ξεχωριστή, καπιταλιστική χώρα.