Τίποτα δεν χτυπά, όλα είναι σταματημένα σε μια ώρα βουβή, σιωπηλή. Ακόμα και ο χτύπος της καρδιάς δεν έχει δύναμη, χτυπά αθόρυβα, δειλά, φοβισμένα. Της φωνάζω, τη διατάζω να χτυπήσει να σπάσει η μονοτονία μου.
Το παράδοξο είναι πως τη νύχτα την αγαπώ, είναι κομμάτι μου… όλα μοιάζουν και είναι αλλιώς. Όλοι κοιμούνται και δεν σε κουράζουν με την κριτική τους, βάζουν το μυαλό τους στη σίγαση που επιτρέπεται. Τι γίνεται όμως όταν ο εγκέφαλος δίνει σήμα στην καρδιά να μένει ξεσκέπαστη, με τα πάντα μπροστά στα μάτια σου ολόγυμνα;;; Read more