Σουλατσάροντας στη Βέροια, μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις…

Η όμορφη Βέροια είναι χτισμένη στους πρόποδες του Βερμίου. Μια πόλη ικανή να «στεγάσει» επιθυμίες κι όνειρα. Γεμάτη αντιθέσεις, εκπλήξεις –ελπίζω ευχάριστες για τον τυχαίο και μη ταξιδιώτη-. 

Εδώ γεννήθηκα και την αγαπώ.

Για όσους έρχονται πρώτη φορά μπορεί να μην είναι έρωτας με την πρώτη ματιά, αλλά αγάλι αγάλι θα την αγαπήσουν και θα υποκύψουν στη γοητεία που δένει το παλιό με το καινούριο.

Το οδοιπορικό μας… Τα στενά σοκάκια της Κυριώτισσας, με τα όμορφα σπίτια μια άλλης εποχής κρύβουν λέξεις, συναισθήματα, εικόνες, μουσικές. Η παλιά εβραική συνοικία, η Μπαρμπούτα, με τον Τριπόταμο, τους όμορφους παραδοσιακούς ξενώνες, το πλακόστρωτο είναι ένας πίνακας ζωγραφικής. Η πλατεία Ωρολογίου ονομάστηκε έτσι λόγω του ρολογιού που υπήρχε κάποτε εκεί.  Πριν λίγα χρόνια στεγαζόταν σε αυτή το Πρωτοδικείο, που τώρα μεταφέρθηκε στην είσοδο  της πόλης. Απέναντι γνωστή μπουγάτσα της πόλης. Νοστιμότερη δεν έχω δοκιμάσει.

βέροια

Σε μια άλλη πλατεία, την πλατεία «Εληάς», στο κέντρο της πόλης, με θέα τον κάμπο, τη δική μας αλλοτινή θάλασσα, τα γέλια, οι φωνές, οι βόλτες δε σταματάνε. Άνθρωποι κάθε ηλικίας κάνουν τον περίπατό τους κι απολαμβάνουν όσα έχουν, ονειρεύονται όσα θα ήθελαν και συνεχίζουν να χαμογελούν και να ελπίζουν. Κάποτε στην πλατεία αυτή υπήρχε ένα όμορφο άγαλμα, μια κόρης, στη μέση ενός σιντριβανιού..  Κάποτε, γιατί μερικές φορές οι αναπλάσεις και δε συμμαζεύεται στερούν την πόλη από ομορφιές χρόνων.. Read more

ΕΠΙΘΥΜΩ-ΜΠΟΡΩ-ΠΡΑΤΤΩ

 

freeminds
Σου χαρίζω. Μου δωρίζεις. Δίνω. Παίρνω. Προσφέρω δίχως να απαιτώ. Έχω προσδοκίες και πορεύομαι. Βοηθώ και μαθαίνω να συνυπάρχω.

Ρήματα. Στην πλειοψηφία ενεργητικά. Έτσι όπως αρμόζει να είμαστε, εφ’ όσον οι δυνάμεις μας το επιτρέπουν. Όπου δυνάμεις, σημειώστε σωματικές και πνευματικές-ψυχικές. Οι οικονομικές είναι ένας αστάθμητος παράγων που στην παρούσα ανάλυση της πλανόδιας σκέψης μου παίζει ρόλο μόνο εάν ισοδυναμεί με καταστάσεις που εμπλέκουν κίνδυνο επιβίωσης.

Εθελοντισμός, προσφορά, μέλη μιας κοινότητας, μιας μικρογραφίας της κοινωνίας. Ώρες αμέτρητες ξοδεμένες στο διαδίκτυο, τους ατελείωτους καφέδες, τις κουβέντες τύπου «κλαίω τη μοίρα μου» αλλά κατά τ’ άλλα μένω πεισματικά αδρανής. Δεν απαρνούμαι τη χαρά της χαλάρωσης, μα αντιλέγω στο εξής: Κάτι από το περίσσευμα του χρόνου, της ενέργειας, των υλικών ή μη αγαθών, μπορούμε να το αξιοποιήσουμε με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να συνεισφέρουμε σε όσους έχουν ανάγκη, ικανοποιώντας ταυτόχρονα και τις δικές μας ανησυχίες.

Να ανακυκλώσουμε, να δώσουμε ρούχα που χρόνια μένουν αφόρετα σε συλλόγους πολυτέκνων, οργανισμούς κοινωνικής αλληλεγγύης, πρωτοβουλίες για παιδιά και απόρους. Να μην πετάμε ό,τι μπορεί να είναι χρήσιμο στα χέρια όσων έχουν ανάγκη. Read more