<<Είσαι ότι πιο δυνατό ρίσκαρα>> διάβασα κάποτε σε μια εικόνα ψάχνοντας βαριεστημένα στο διαδίκτυο.
Χάθηκα στα μονοπάτια του μυαλού. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κοιτούσα τη λεζάντα που με γύρισε πίσω σε σένα, όσο κι αν προσπαθούσα μην το κάνω, όσο κι αν πίστευα πως πήγα τη ζωή μου ένα βήμα μπροστά μετά από εκείνο το τελευταίο ανοιξιάτικο ξημέρωμα που μας βρήκε μαζί…Εγώ να σου μιλάω για τα μισά από αυτά που ήθελα στην πραγματικότητα και εσύ απλά να με κοιτάς σιωπηλός, αμήχανος, ανήμπορος να αρθρώσεις λέξεις. Read more