«Κλέβω, Πνοή μου, από τις ώρες της νυχτός, γιατί και’ δω αγρυπνώ στην σκέψη Σου που’ ναι για με ό,τι η αφή σ’ ένα τυφλό!.. Ένα χτυποκάρδι είν’ όλη μου η ύπαρξη για Σένα, τίποτα’ άλλο…» Ανακαλώ στη μνήμη μου, όταν αντικρίζω το διώροφο Λευκαδίτικο οικοδόμημα στην άκρη της θάλασσας που την ομορφιά του προστατεύει μια ανεξάντλητη θεία παρουσία.
Η αύρα του έχει μια διάχυτη και εκκωφαντική ταυτόχρονα απλότητα όπως τα ποιήματα που γράφτηκαν στο εσωτερικό του, σε ένα ξύλινο τραπέζι στολισμένο με ευωδιαστά λουλούδια και δυο ζευγάρια μάτια να κοιτούν με απόλυτη αγάπη τη ροή του μολυβιού ή της σκαλιστής πένας. Read more