Κάθε χρόνο η Ελλάδα θρηνεί θύματα στην άσφαλτο με ποσοστό ανησυχητικά αυξανόμενο κατα έτος αποτελώντας έτσι, την ατυχή εξαίρεση στον κανόνα ‘’επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως’’. Πράγματι, τα θύματα είναι πολλά, οι τραυματίες ακόμα περισσότεροι, τα αίτια ολοφάνερα αλλά το αποτέλεσμα μένει το ίδιο και εγείρει σημαντικά ερωτήματα αναφορικά με το ποιος φέρει την πραγματική ευθύνη και αν υπάρχει εν τέλει τρόπος όχι μόνο αντιμετώπισης, αλλά και πρόληψης.
Τα ποσοστά, τόσο κάθε έτους όσο και των προηγούμενων ετών, μιλούν δίνοντας μια πλήρη εικόνα της κατάστασης γιατί οι αριθμοί είναι οι μόνοι που δεν μπορούν να ωραιοποιήσουν καταστάσεις. Με τους αριθμούς δε, των θυμάτων και των τραυματιών συνδέονται άρρηκτα και τα αίτια που τους οδήγησαν σ αυτή την κατάσταση, αίτια και συνάμα λάθη τόσο προφανή, που σύμφωνα με τη λογική του μέσου ανθρώπου δεν επιτρέπεται να συμβούν, όπως η πλημμελής συντήρηση των οχημάτων, η απρόσεκτη οδήγηση και η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ και ουσιών, η ημιμάθεια και η έλλειψη επαρκούς οδηγικής ικανότητας, η βιασύνη, οι κόντρες, οι ανόητες προσπεράσεις, οι ‘’μαγκιές’’ άνευ λόγου και αιτίας και η κακή οδηγική συμπεριφορά εν γένει. Το πιο σημαντικό όμως, αίτιο είναι η έλλειψη σεβασμού και συνείδησης. Ναι, δε σέβεσαι τον εαυτό σου όταν οδηγείς ριψοκίνδυνα και κατά παράβαση των επιταγών ασφαλείας, βάζοντας έτσι τη ζωή σου σε κίνδυνο. Ναι, δε σέβεσαι την οικογένεια σου που σε περιμένει να γυρίσεις σώος και να συνεχίσετε μαζί τη ζωή σας. Ναι, δε σέβεσαι τον επιβάτη άλλου αυοκινήτου που οδηγεί νόμιμα και δεν μπορεί να προβλέψει τη δική σου απερισκεψία, ούτε τον πεζό που περπατά στη διάβαση ή περιμένει στη στάση το λεωφορείο. Το παράδοξο όμως είναι ότι ενώ πρόκειται για το πλέον αυτονόητο, για την πρωταρχική υποχρέωση σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο , η πλειοψηφία το ξεχνά και φτάνουμε έδω, που όσο κι αν δεν μας αρέσει, είμαστε. Read more