Καθώς το εκκρεμές της τρέχουσας ιστορικής συνέχειας συνεχίζει αδιάλειπτα τον φυσικό του ρόλο και ταλαντεύεται ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο, συρίζοντας καθώς μετατοπίζεται πότε προς την πλευρά της προσδοκίας και πότε προς την πλευρά της απογοήτευσης, οι δημιουργοί του χαράσσουν ανορθόδοξη γραφή επάνω στο ματωμένο βιβλίο της ανθρώπινης ιστορίας, με μολύβια τα όπλα και μελάνι το πηχτό ανθρώπινο αίμα που τυφλώνει την κρίση και διαμελίζει την συνείδηση σε κομμάτια ακόλλητα και ασύνδετα.
Έτσι για να φαίνεται το βιβλίο γεμάτο καταστατικούς κανόνες, ιδεολογικά αποθέματα και εγχειρίδια αλληλεγγύης ενός δικού τους οράματος, σαν εγκυμονούσα φλύκταινα που απομύζησε όλες εκείνες τις ουσίες που απέμειναν από την ύπαρξη του ανθρώπου, λίγο μετά την γέννα και λίγο μετά τον θάνατο της ταλαιπωρημένης αφτέρουγης ψυχής του και τώρα ετοιμάζεται να ξεράσει λείψανα και πούπουλα χωρίς αίμα και χωρίς δάκρυα.
Χαράζουν νέες ιδεολογικές αποστάσεις και επιβάλλουν νέα μετρήματα, νέους κώδικες ηθικής και έκφρασης και μεταβάλλουν την συνείδηση σε αδιάφορο ανάχωμα που ορθώνεται ανάμεσα στο συναίσθημα και στο τίποτα. Προσδοκούν την λεκτική αφάνεια, και βουβαίνουν τα ιστορικά απολιθώματα που κείτονται στα βαθιά πετρώματα της Ελληνικής γλώσσας, διαγράφοντας τις μνήμες και μεταμορφώνουν τις στιγμές αποδομώντας τα προηγούμενα και δομώντας καινούργια ύστερα, ανιστόρητα κι ανέκφραστα, μπερδεμένα κι άρριζα.
Κι εμείς μπερδεμένοι σ’ ένα τόπο αινιγματικότητας και σε μια κατάσταση αέναης αναζήτησης, ψάχνουμε να ανακαλύψουμε την περιπλανώμενη μοίρα μας και να την οδηγήσουμε σε μια φύση που δεν γεννήθηκε ακόμη, μακριά απ’ το ξεπούλημα της ψυχής , τα ιδιοτελή πάθη και τις επιδημίες διαφθοράς.
Ας οραματιστούμε όλοι μαζί για να γίνει κάποια στιγμή πραγματικότητα, ένας κόσμος υπερβατικός απελευθερωμένος από τους δικούς τους περιοριστικούς όρους και τα διάφορα κοινωνικά αδιέξοδα, αναζητώντας τις παλιές ρίζες μας και συνεχίζοντας την ιστορική μας πορεία σε απεριόριστους δικούς μας παραδείσους, χωρίς χαλκευμένα ιδεολογικά και κοσμικά συστήματα αναφοράς και χωρίς τα δικά τους «εκκρεμή» τεχνάσματα που μας οδηγούν επώδυνα σε μια ανεπανόρθωτη απώλεια της ιστορικής μας μοναδικότητας.
Κώστας Παρδάλης.