Σουλατσάροντας στην οδό Φράγκων

Σ’ έναν απο τους πιο γνωστούς και πολυσύχναστους δρόμους της Θεσσαλονίκης, στην οδό Φράγκων, απολαμβάνω να κάνω συχνά σουλάτσο, ως βέρα Θεσσαλονικιά, αφήνοντας για λίγο το βλέμμα και τις σκέψεις να περιπλανιούνται στην ιστορία, τις μυρωδιές και τις όμορφες μελωδίες της άλλοτε κοσμοπολίτικης οδού Φράγκων.


Μικρά μαγαζιά με διαφόρων ειδών γεωπονικά προϊόντα και φυτά, αρωματοπωλεία, υφασματοπωλεία, είδη προικός και πολλά μικρά, όμορφα καφέ είναι μερικά απο τα καταστήματα που μπορεί να βρει κανείς σήμερα στην περιοχή.

Όμως, πέρα απο αυτά, επιβλητικό στέκεται και ξεχωρίζει το ιστορικό διατηρητέο κτίριο της παλιάς Οθωμανικής Τράπεζας, ένα κτίριο χτισμένο στα μέσα του 19ου αι. με νεοκλασσικά στοιχεία γαλλικής αρχιτεκτονικής, το οποίο απο το 1987 έως σήμερα στεγάζει το Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (ΚΩΘ). Πολλές φορές, περαστικοί, μολονότι  βιαστικοί, σταματούν μπροστά στα σκαλοπάτια της εισόδου του Ωδείου, όταν μουσικές απο βιολιά και βιολοντσέλα πλημμυρίζουν την ατμόσφαιρα, ξεκλέβοντας έτσι μερικά δεύτερα ευτυχίας που μόνο η μουσική μπορεί να χαρίσει απλόχερα στη ψυχή.

 

Λίγο παρακάτω, ο καθολικός ναός Αμώμου Συλλήψεως της Παναγίας ή αλλιώς Φραγκοκλησιά
θυμίζει έντονα σε ντόπιους αλλά και τουρίστες αφενός πως στην περιοχή αυτή, που ήταν γνωστή και ως Φραγκομαχαλάς, απο τον 19ο αιώνα κατοικούσαν οι καθολικοί φραγκολεβαντίνοι  της πόλης, από τους οποίους και πήρε το όνομά της η συνοικία  και αφετέρου ότι η Θεσσαλονίκη αποτελούσε και συνεχίζει έως σήμερα να αποτελεί ένα πολιτισμικό σταυροδρόμι.

Προχωρώντας, όσες φορές κι αν έχω περάσει έξω απο το  ‘Αρωματοπωλείον απο το 1958’ πάντα συναντώ ουρά πελατών που εκτείνεται έως πέρα στο πεζοδρόμιο. Γυναίκες, άνδρες, νέοι και μεγαλύτεροι σε ηλικία περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους, για να αγοράσουν ή να ανακαλύψουν τις αγαπημένες τους γαλλικές κολόνιες και άλλα αρωματικά είδη. Το κατάστημα, αν και αποτελεί μια εκσυγχρονισμένη επιχείρηση, γοητεύει με τη λιτότητα του και διατηρεί στο έπακρο την παλιά αίγλη της αρωματοποιίας.

Λίγα βήματα μετά, η πλατεία Χρηματιστηρίου, μια μικρή όαση στο κέντρο μιας πολύβουης πόλης. Η δροσιά και ο χορός των νερών του σιντριβανιού στη  μέση της πλατείας την κάνουν τόπο συνάντησης αλλά και περαντζάδας για γρήγορο καφέ στα πέτρινα παγκάκια της. Σ’ ένα απο αυτά, μια μαμά με την κόρη της, μάλλον φοιτήτρια, κουβεντιάζουν χαλαρά, έχοντας στα πρόσωπά τους  εκείνη τη γλυκιά συγκίνηση και αγάπη που λούζει τους ανθρώπους, όταν ανταμώνουν μετά απο καιρό. Απέναντι, ένας νεαρός μπαμπάς, όλο καμάρι, δίνει οδηγίες στην πεντάχρονη κόρη του που κοιτούσε ενθουσιασμένη μια το συντριβάνι και μια εκείνον, για  να ποζάρει και να την φωτογραφίσει έτσι όπως μόνο ο ίδιος ξέρει!

 Γύρω απο την οδό Φράγκων εκτείνονται στενά δρομάκια που κρύβουν όμως μεγάλους θησαυρούς. Μία καλλιτεχνική, εναλλακτική αύρα πνέει στις οδούς όπως η Ορφανίδου, Λέοντος Σοφού και Βαλαωρίτου. Νέοι και νέες απο σχολές χορού, ζωγραφικής και μουσικής πηγαινοέρχονται. Μουσικές απο ηλεκτρικές κιθάρες, ντραμς ή ακόμη τακούνια φλαμένκο, γέλια απο παρέες που σχολιάζουν τις καλλιτεχνικές δημιουργίες τους είναι πλέον χαρακτηριστικά της περιοχής.

Η αίσθηση του να περπατάς ανάμεσα σε ανθρώπους με ενδιαφέροντα, όρεξη και αναζήτηση για το διαφορετικό και το ουσιαστικό είναι πραγματικά αναζωογονητική, αλλά και απόλυτα αναγκαία στο σκηνικό της αστικής ρουτίνας. Και αυτή είναι η αίσθηση έχω κάθε φορά τελειώνοντας το σουλάτσο μου στην αγαπημένη οδό Φράγκων.

Γεωργία Καλπαζίδου