Η καραντίνα ήταν το κερασάκι στην τούρτα σε μια σειρά από άγχη και δυσκολίες. Δε λέω, ποιος άνθρωπος σήμερα ζει σε απόλυτα ήρεμη κατάσταση, έχοντας λύσει τα προβλήματά του. Οπότε, δεν είναι μόνο δικό μου προνόμιο να φορτώνομαι έξτρα βάρος με τις τελευταίες εξελίξεις.
Πριν λίγους μήνες το μυαλό μου απασχολούσε ένα υπέροχα δημιουργικό άγχος σε σχέση με την φοίτησή μου στο τμήμα θεάτρου, αλλά και ένα κουραστικά ασφυκτικό άγχος σε σχέση με την δουλειά μου, τα αποθέματα σε χρήμα που είχα και αν θα κατάφερνα να έχω καβάτζα τους μήνες που δεν δουλεύω, τον χρόνο που μπορούσα να διαθέσω στο αγόρι μου και στις αγαπημένες μου φίλες, την ατελείωτη κούραση που ένιωθα μέρα με τη μέρα. Και σε όλα αυτά προστίθενται οι προσωπικές εμμονές και η αγωνία για τους γύρω μου που έβλεπα να ταλαιπωρούνται για διάφορους λόγους.
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες! Τολμώ να πω ότι με τις καινούργιες συνθήκες ήρθα ένα βήμα πιο κοντά στις πραγματικές που επιθυμίες. Επιτέλους, αδιάκοπη διαδικτυακή παρακολούθηση των μαθημάτων της σχολής μου. Βαθιά μέσα μου ελπίζω ότι θα το βγάλουμε έτσι το εξάμηνο, να μπορώ να τα παρακολουθώ, να τα διαβάζω και να μαθαίνω πραγματικά, αντί να κάνω πασαλείμματα και να μην κρατάω ουσιαστική επαφή. Εκτός αυτού, σημαντικά περισσότερος χρόνος για βιβλία και για την απόλαυση και παρηγοριά που προσφέρουν. Όσο θέλω, όποτε θέλω, μέχρι να μην αφήσω τίποτα αδιάβαστο.
Δεν είναι όλα έτσι βέβαια. Το φαγητό τα μεσημέρια του Σαββάτου με τον παππού και τη γιαγιά έχει ανασταλεί, ευπαθής ομάδα γαρ. Τώρα στην καθημερινή βόλτα του σκύλου προστέθηκαν λίγα λεπτά κοντά τους, στην αυλή εκείνοι, στο δρόμο εγώ. Οι συναντήσεις με το αγόρι μου σπάνιες, με τις φίλες ακόμα περισσότερο. Αντ’ αυτού, μηνύματα και φωτογραφίες με την καθημερινότητά μας, που δεν βοηθούν στο να μου λείπουν λιγότερο. Οι πρόβες της θεατρικής ομάδας στον πάγο και ο ενθουσιασμός για το ανέβασμα της παράστασης που μετατράπηκε σε αγωνία για το αν και το πότε. Οι μαθητές μου. Οι συζητήσεις μας, οι αγωνίες τους και η αίσθηση ότι δουλεύω.
Και τα χειρότερα δεν είναι αυτά. Ο φόβος για την υγεία των αγαπημένων δεν φεύγει από το μυαλό. Κι αν φύγει, επιστρέφει λίγο αργότερα, όταν οι αντοχές έχουν καμφθεί και η απαισιοδοξία είναι στα ύψη. Πάντα φοβάμαι ότι όσο και να προσέχουν η γιαγιά και ο παππούς, κάτι θα πάει στραβά. Και ποιος μου λέει ότι κι οι γονείς μου δεν είναι σε ευπαθή ομάδα χωρίς να το ξέρουν. Και οποιοσδήποτε πώς μπορεί να ξέρει ότι δεν θα το περάσει ελαφρά. Από την άλλη, αρχίζουμε πια να μιλάμε για άγχος της επιβίωσης και από οικονομικής πλευράς. Ένας μήνας χωρίς δουλειά όλοι στην οικογένεια και έπεται η συνέχεια. Άρθρα από δω, τηλέφωνα σε λογιστές από κει, για να δεις αν πάρεις ένα επίδομα που δεν θα είναι στην ώρα του για να φας κάπως πιο «πασχαλινά», δεν θα καλύψει κανέναν λογαριασμό ούτε θα βουλώσει τρύπες.
Ευτυχώς ζω σε χωριό. Είναι πολύ σημαντικό που μπορώ να κάτσω στην αυλή όσο θέλω, να βγω βόλτα στην εξοχή, να δω και να ακούσω τον κόσμο από μακριά. Η περίοδος του Πάσχα ήταν πάντα από τις αγαπημένες μου. Μου άρεσε η αίσθηση ότι το χωριό γέμιζε κόσμο, όλοι έκαναν βόλτες μέχρι το ξημέρωμα και η ατμόσφαιρα γέμιζε μυρωδιές. Λίγο διαφορετικά φέτος, αλλά όλοι έχουν γυρίσει στα σπίτια και τις οικογένειές τους.
Κι αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν σπίτια και οικογένειες, που κακοποιούνται μέσα σε αυτά ή που δεν έχουν ούτε τα βασικά για να καλύψουν τις ανάγκες τους, αυτό πρέπει να μας κάνει να παλεύουμε και να μην δεχόμαστε την αδικία. Όχι μόνο ο καθένας για τα δικά του, αλλά για όποιον άνθρωπο χάνει τα δικαιώματά του. Για τις πραγματικά ευάλωτες ομάδες, πρόσφυγες, φυλακισμένους, ρομά, lgbtqi+ και πολλούς πολλούς ακόμα. Δυστυχώς, η απειλή του θανάτου για κάποιους δεν είναι θέμα μόνο μιας πανδημίας.
Ελευθερία Κασικτσή, Νικήτρια του διαγωνισμού άρθρου καραντίνας