Ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού μου ένα καλοκαιρινό απόγευμα, το θέαμα που αντίκρισα μ’ έκανε να αισθανθώ ότι άνοιξα την πόρτα κάποιου θερινού θέρετρου σ’ ένα από τα διαμαντονήσια του Αιγαίου.
Ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα βρισκόταν εκεί… κρεμασμένο πάνω από τα χαμόσπιτα της μικρής μου γειτονιάς, στον Δενδροπόταμο. Ένα ηλιοβασίλεμα, που, κατά την γνώμη μου, δεν υστερούσε σε τίποτα από τα ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα, που ποζάρουν σε διάφορες εικόνες και καρτ ποστάλ.
Χρώμα και φως Θεού, χυμένα στο καλούπι τ’ ουρανού, κι ένα δροσερό αεράκι, λες κι έφτασε από τους ανεμόμυλους της Μυκόνου μέχρι το σπίτι μου, γέμισαν την καρδιά και το νου.
Μία σκέψη, όμως, καρφώθηκε για τα καλά στο μυαλό μου… Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν οι άνθρωποι έμοιαζαν σ’ αυτό το ηλιοβασίλεμα, που ήρθε και αγκάλιασε ανιδιοτελώς μια γειτονιά που θεωρείται γκέτο και «μάνα» κάθε είδους εγκλήματος, που φώτισε παλιά, μισογκρεμισμένα σπίτια με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που φώτισε τις πολυτελείς μονοκατοικίες και τα λουξ διαμερίσματα, χωρίς διάκριση. Αυτό το ηλιοβασίλεμα έχει τόσα να πει σε μένα, σε σένα, σε όλους.
Κι αυτό που φώναξε μέσα μου και θέλω να το φωνάξω κι εγώ είναι ότι ακόμα και σε γειτονιές, όπως είναι η δική μου, τις οποίες κάποιοι ίσως προσπαθούν να τις κάνουν κάδους αποβρασμάτων, γιατί έτσι τους βολεύει, μπορούν να συμβούν και συμβαίνουν πολύ όμορφα πράγματα, όμως για να τα δει κανείς πρέπει να μοιάσει σ’ αυτό το ηλιοβασίλεμα…. Αξίζει!
Καλπαζίδου Γεωργία